Gedachtenis van Onze-Lieve-Vrouw van Sheshan, heiligdom in de buurt van Shanghai. Gebed voor de Chinese christenen. Lees meer
Gedachtenis van Onze-Lieve-Vrouw van Sheshan, heiligdom in de buurt van Shanghai. Gebed voor de Chinese christenen.
Lezing van Gods Woord
Alleluia, alleluia, alleluia !
Dit is het evangelie van de armen, de bevrijding van de gevangen,
het zicht van de blinden, de vrijheid van de onderdrukten.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Marcus 10,1-12
Hij vertrok vandaar en ging naar het gebied van Judea en de overkant van de Jordaan. Weer gingen massa's mensen samen naar Hem op weg, en zoals gewoonlijk gaf Hij hun weer onderricht. Er kwamen farizeeën op Hem af met de vraag of een man zijn vrouw mag verstoten; ze wilden Hem op de proef stellen. Hij gaf hun ten antwoord: ‘Wat heeft Mozes u voorgeschreven?' Ze zeiden: ‘Mozes heeft toegestaan een scheidingsakte te schrijven en haar dan te verstoten.' Daarop zei Jezus hun: ‘Omdat u verstokt van hart bent, heeft Mozes u dat voorgeschreven. Maar vanaf het begin van de schepping heeft Hij hen mannelijk en vrouwelijk gemaakt. Daarom zal een mens zijn vader en moeder verlaten en zich hechten aan zijn vrouw, en die twee zullen één zijn. Ze zijn dus niet meer twee, maar één. Dus: wat God heeft verbonden, moet de mens niet scheiden.' Thuisgekomen vroegen de leerlingen Hem opnieuw hierover. Hij zei hun: ‘Wie zijn vrouw verstoot en met een ander trouwt, pleegt echtbreuk tegenover haar, en als zij haar man verstoot en met een ander trouwt, pleegt zij echtbreuk.'
[Copyright © 1995 Katholieke Bijbelstichting]
Alleluia, alleluia, alleluia !
De Mensenzoon is gekomen om te dienen,
Wie groot wil zijn moet dienaar worden van allen.
Alleluia, alleluia, alleluia !
Marcus begint een nieuw deel in zijn evangelie. De reis naar Jeruzalem gaat verder, in de richting van Judea en het gebied ten oosten van de Jordaan. ?Jezus, die nog steeds omringd wordt door een grote menigte, kaart enkele belangrijke kwesties aan voor het leven van de christelijke gemeenschap. De eerste gaat over het huwelijk en de levenslange trouw. Jezus bevestigt de onverbrekelijkheid van het huwelijk door te verwijzen naar Gods oorspronkelijke plan. De wet van Mozes had toegestaan dat een man zijn vrouw verstootte als hij "iets schandelijks in haar vond". Volgens Jezus is deze regel niets meer of minder dan een toegeving aan de "verstoktheid van hart" van de mens. Het gaat niet om een abstract principe, maar om de urgentie van liefde, trouw en wederzijds begrip, om mekaar in het leven bij te staan en te vergeven. De liefde tussen een man en een vrouw is niet het gevolg van alleen maar een gevoel, maar ze moet gebaseerd zijn op trouw. We horen de dag van vandaag zo vaak dat een stabiel huwelijk en een stabiel gezin niet meer passen in de tijd waarin we leven. Voor de jongere generatie lijkt het bijzonder moeilijk om zich een definitieve en exclusieve liefde voor het leven voor te stellen. Jezus herinnert ons er in het evangelie aan dat trouw het diepe verlangen is dat God in elk hart heeft gegrift, maar roept ons ook op om te leren liefhebben en ons in te spannen zodat de eenheid van een gezin stabiel en sterk is, naar het beeld van de liefde van de Heer voor de hele mensheid en voor de kerk.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
