Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
This is the Gospel of the poor,
liberation for the imprisoned,
sight for the blind,
freedom for the oppressed.
Alleluia, alleluia, alleluia
Matthew 7,1-5
'Do not judge, and you will not be judged; because the judgements you give are the judgements you will get, and the standard you use will be the standard used for you. Why do you observe the splinter in your brother's eye and never notice the great log in your own? And how dare you say to your brother, "Let me take that splinter out of your eye," when, look, there is a great log in your own? Hypocrite! Take the log out of your own eye first, and then you will see clearly enough to take the splinter out of your brother's eye.
Alleluia, alleluia, alleluia
The Son of Man came to serve,
whoever wants to be great
should become servant of all.
Alleluia, alleluia, alleluia
Jesus calls the disciples to not judge, in order not to be judged. The term judge here is intended as to condemn. The affirmation is very serious and demanding: God in fact, will pronounce His judgement on us in the same way that we form it on others. Whoever wants a generous and merciful judgement should be generous and merciful toward their brothers and sisters. On the contrary whoever judges in a cold or mean way will receive the same treatment. Jesus comes down in the depth of the human soul to uproot an attitude which is strong and difficult to dismantle: we are always indulgent with ourselves and very hard with others. All of us, in fact, are always ready to consider the splinter present in the eyes of others, while we are more indulgent in tolerating the beam which is in our eye; often we do not even see it or we obscure it. It is a way of living and conceiving of relationships with others which poisons daily life and renders it more violent and bitter for everyone. The attitude of condemnation flows from a heart that does not see. Jesus warns the disciples to not have a judgement on others. But this does not mean being disinterested. Further on, Jesus will speak of brotherly correction. But we can already say that the Gospel asks every disciple to pay attention to the other with love and brotherly concern. In this sense, love for the other requires attention and judgement. Jesus excludes that judgement which stigmatizes others, condemning them without hope or mercy; indeed, such judgment is only condemnation. Instead the disciple should have an attitude of help and correction, if necessary, for others. Fraternal correction, in fact, is born from a gaze of love and not of disinterest; it is nourished by the trust that Lord gives to each of us for our interior journeys and spiritual growth.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
