Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
The Spirit of the Lord is upon you.
The child you shall bear will be holy.
Alleluia, alleluia, alleluia
Matthew 11,20-24
Then he began to reproach the towns in which most of his miracles had been worked, because they refused to repent. 'Alas for you, Chorazin! Alas for you, Bethsaida! For if the miracles done in you had been done in Tyre and Sidon, they would have repented long ago in sackcloth and ashes. Still, I tell you that it will be more bearable for Tyre and Sidon on Judgement Day than for you. And as for you, Capernaum, did you want to be raised as high as heaven? You shall be flung down to hell. For if the miracles done in you had been done in Sodom, it would have been standing yet. Still, I tell you that it will be more bearable for Sodom on Judgement Day than for you.'
Alleluia, alleluia, alleluia
Look down, O Lord, on your servants.
Be it unto us according to your word.
Alleluia, alleluia, alleluia
The passionate love of Jesus scolds our hardness of heart. Jesus loves and therefore helps to recognise one's own sin. He reproaches his generation since they rejected the preaching of John the Baptist and are treating his in the same way. In other words, they were too deaf to welcome the redeeming design as presented by the Baptist. And now they also refuse Jesus' message. Jesus turns to two towns of Galilee near Capernaum and addresses them indignantly: "Woe to you, Chorazin! Woe to you, Bethsaida!" The accusation concerns the refusal of both towns to accept the preaching of Jesus, despite the large number of miracles that he carried out among them. It is about the obstinacy of the inhabitants of the two cities not to welcome the Gospel into their hearts and to repent. Jesus remembers two ancient pagan cities, Tyre and Sidon, which would have repented and done penance if they had seen the miracles carried out in Chorazin and Bethsaida. There is a discomforting cry by Jesus, who sees the failure of years of his preaching and caring action towards all. There is a mystery in the inability to welcome. Self-sufficiency and pride necessarily bring closure to the heart and mind. Therefore, we hear the very harsh sentence of Jesus upon the two towns. Jesus also addresses Capernaum, where he dwelled with his disciples: "You will be brought down to Hades." Jesus seems to speak not only to the inhabitants but to the very town. Actually, there is a link between the inhabitants of a town and the town they live in. We could say that an associated life is the result of the quality of life of the inhabitants. If there is little interest in a communal way of life and if everyone thinks only of his/her own business, the town destroys itself. Christians are responsible for the city where they live. They have to be its soul, so that the city, the men and women who live there, may be helped to live in peace and harmony.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
