Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
Whoever lives and believes in me
will never die.
Alleluia, alleluia, alleluia
Matthew 12,14-21
At this the Pharisees went out and began to plot against him, discussing how to destroy him. Jesus knew this and withdrew from the district. Many followed him and he cured them all but warned them not to make him known. This was to fulfil what was spoken by the prophet Isaiah: Look! My servant whom I have chosen, my beloved, in whom my soul delights, I will send my Spirit upon him, and he will present judgement to the nations; he will not brawl or cry out, his voice is not heard in the streets, he will not break the crushed reed, or snuff the faltering wick, until he has made judgement victorious; in him the nations will put their hope.
Alleluia, alleluia, alleluia
If you believe, you will see the glory of God,
thus says the Lord.
Alleluia, alleluia, alleluia
Jesus has just healed a man with a withered hand in the synagogue - on the Sabbath. The Pharisees have no doubts anymore and gather to plot and put him to death. They must silence him at all costs. Jesus realizes this and withdraws to a secluded place. His aim is not to be quiet; in fact, he cures all the sick people brought to him. Rather, he does not want to show off. He has not come among men and women to be praised and admired, as the disciples are sometimes tempted to behave, following the example of the Pharisees. So, through a long quotation from Isaiah he presents himself as a servant, a good, humble, meek servant; not as a strong or powerful man as the powerful people of the world. The true identity of Jesus, and consequently of all Christians, is considered ruinous and unseemly, hence all men and women try to avoid it. However, the greatest becomes a servant, because this is the only way to find meaning in and a future for human life. Only if we learn to give, to think of ourselves as being for others, to not be afraid of love, can we find our true "I." Jesus indeed does not save the world from evil through political action or economic ventures. His commitment is much deeper: evil must be eradicated in depth, from its roots embedded in the heart of men and women. This is why he said that "He will not wrangle or cry aloud," and "He will not break a bruised reed or quench a smouldering wick." Only if we are servants can we love others: this is the way of humility. The path of service makes us useful, better, stronger in facing our weakness. It reveals the beauty which is always hidden in our neighbours. Thus, the way of the Servant is the way of God, the way of the lowering of a love so belittling that it can wash the feet of others, and die for the salvation of others. This is the path that Jesus revealed to the disciples of every time. This path leads to our heart, in order to change it, to cure it, to heal it. The change of the world starts from changing our hearts. From this perspective, the Church and Christians are called to work.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
