Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
This is the Gospel of the poor,
liberation for the imprisoned,
sight for the blind,
freedom for the oppressed.
Alleluia, alleluia, alleluia
Romans 7,18-25a
And really, I know of nothing good living in me -- in my natural self, that is -- for though the will to do what is good is in me, the power to do it is not: the good thing I want to do, I never do; the evil thing which I do not want -- that is what I do. But every time I do what I do not want to, then it is not myself acting, but the sin that lives in me. So I find this rule: that for me, where I want to do nothing but good, evil is close at my side. In my inmost self I dearly love God's law, but I see that acting on my body there is a different law which battles against the law in my mind. So I am brought to be a prisoner of that law of sin which lives inside my body. What a wretched man I am! Who will rescue me from this body doomed to death? God -- thanks be to him -- through Jesus Christ our Lord. So it is that I myself with my mind obey the law of God, but in my disordered nature I obey the law of sin.
Alleluia, alleluia, alleluia
The Son of Man came to serve,
whoever wants to be great
should become servant of all.
Alleluia, alleluia, alleluia
In this passage from the Letter to the Romans, the apostle Paul makes a close connection between the law, sin, and death. It is not a matter of the apostle being pessimistic. We can see the experience that he describes in the life of each one of us: "I can will what is right, but I cannot do it. For I do not do the good I want, but the evil I do not want is what I do" (v. 19). It seems that the "I" does not recognize its own behaviour. And yet, to become aware of this contradiction, which is found in the depths of the life of each one of us, means to understand our limits and our radical finiteness. But it is here that a prayer to the Lord to come to our aid is born. The believer's first struggle is fought on the inside, in his or her heart and life. It is the struggle to keep the carnal self from prevailing and to help the spiritual self-grow day after day. Our awareness of our own weakness pushes us to turn to God, who never denies his word and his help to those who ask for them with faith. The final question: "Who will rescue me from this body of death?" (v. 24) is like an anguished prayer to the Lord. Aware of his weakness, the apostle knows that only the Lord can save him from the spiral of evil. And he answers the question with an act of faith in God. He knows that God has not abandoned him and he thanks him: "Thanks be to God through Jesus Christ our Lord!" (v. 25).
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
