Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
Whoever lives and believes in me
will never die.
Alleluia, alleluia, alleluia
Song of Songs 2,8-14
BELOVED: I hear my love. See how he comes leaping on the mountains, bounding over the hills. My love is like a gazelle, like a young stag. See where he stands behind our wall. He looks in at the window, he peers through the opening. My love lifts up his voice, he says to me, 'Come then, my beloved, my lovely one, come. For see, winter is past, the rains are over and gone. 'Flowers are appearing on the earth. The season of glad songs has come, the cooing of the turtledove is heard in our land. The fig tree is forming its first figs and the blossoming vines give out their fragrance. Come then, my beloved, my lovely one, come. 'My dove, hiding in the clefts of the rock, in the coverts of the cliff, show me your face, let me hear your voice; for your voice is sweet and your face is lovely.'
Alleluia, alleluia, alleluia
If you believe, you will see the glory of God,
thus says the Lord.
Alleluia, alleluia, alleluia
The Liturgy has us meditate on this passage of the Song of Songs while Christmas is at the door. The scene that it describes shows us the beloved imagining that her lover has come to the house where she lives and is looking through the lattice to see her. He is the one who asks her to come out and enjoy the beauty of spring: "Arise, my love, my fair one, and come away." It is an exhortation to welcome the Lord, who is coming to visit us. These images are a good description of God's desire to encounter men and women and save them. This is the meaning of the Christmas we are getting ready to celebrate. The Lord who takes the initiative and runs to Israel. He is near the door; he is about to be born; just a few days ahead. The liturgy imagines him as a young man in love who begs us to come out ourselves to welcome him. The Targum gives this paraphrase of this passage of the Song: "While the people of the House of Israel were living in Egypt, their complaint arose to heaven above... And [the Lord] skipped to the appointed end by virtue of the merit of their patriarchs (who are compared to mountains) ... And he stood behind our wall and looked through the window and peered through the lattice. And He saw the blood of the Passover sacrifice... and He had mercy on us... And at morning time my Beloved answered and said to me, "Arise, O Assembly of Israel, my beloved from of old...Depart, go forth from the slavery of the Egyptians." Origen instead relates the scene to the risen Jesus, who says to the Church, "Arise, my dove, because look, the winter is over...rising from the dead I have tamed the storm and restored peace." God is amazing in his love: he is about come among men and women, and he asks us to welcome him, to let him see our face, to abandon the hiding crags of the rocks of our slavery to go to greet him. It is the request of a God who is in love with us; a beggar for our love who comes down to the lowest in order to save us. This is the mystery of Christmas. How can we not be amazed?
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
