Reading of the Word of God
Praise to you, o Lord, King of eternal glory
Whoever lives and believes in me
will never die.
Praise to you, o Lord, King of eternal glory
Jeremiah 11,18-20
Yahweh informed me and I knew it; you then revealed their scheming to me. I for my part was like a trustful lamb being led to the slaughterhouse, not knowing the schemes they were plotting against me, 'Let us destroy the tree in its strength, let us cut him off from the land of the living, so that his name may no longer be remembered!' Yahweh Sabaoth, whose judgement is upright, tester of motives and thoughts, I shall see your vengeance on them, for I have revealed my cause to you.
Praise to you, o Lord, King of eternal glory
If you believe, you will see the glory of God,
thus says the Lord.
Praise to you, o Lord, King of eternal glory
The prophet Jeremiah was called by God to call the people to return to the Lord when he was still young. The prophet does not speak for himself or from on high of his reflections. He interprets the condition of the people with God's gaze on history. His denunciation of Israel's guilt and the consequences of betraying the covenant are part of the preaching of the prophet which reveals to the prophet what he will have to say to the entire people. The prophet's words cause strong opposition. In reality this is what happens to all prophets. Jeremiah is hated by many because of his words. Oppressed by his own people, an innocent victim, the prophet compares himself to a meek lamb led to the slaughter; an image which is present in the fourth song of the suffering Servant (Is 53:7) and referred to the messiah who will also be persecuted. Even though he is prostrated by suffering, Jeremiah continues to present his case with confidence to the Lord. He knows that God is a fair judge who "tests the heart and mind." Through the example of Jeremiah, these words help us to understand what happens to Jesus. In him we see all the prophets of today and yesterday who-despite the opposition of the evil one-continue to witness love and preach peace, even at the cost of their own lives.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
