Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
This is the Gospel of the poor,
liberation for the imprisoned,
sight for the blind,
freedom for the oppressed.
Alleluia, alleluia, alleluia
Ecclesiastes 3,1-11
There is a season for everything, a time for every occupation under heaven: A time for giving birth, a time for dying; a time for planting, a time for uprooting what has been planted. A time for killing, a time for healing; a time for knocking down, a time for building. A time for tears, a time for laughter; a time for mourning, a time for dancing. A time for throwing stones away, a time for gathering them; a time for embracing, a time to refrain from embracing. A time for searching, a time for losing; a time for keeping, a time for discarding. A time for tearing, a time for sewing; a time for keeping silent, a time for speaking. A time for loving, a time for hating; a time for war, a time for peace. What do people gain from the efforts they make? I contemplate the task that God gives humanity to labour at. All that he does is apt for its time; but although he has given us an awareness of the passage of time, we can grasp neither the beginning nor the end of what God does.
Alleluia, alleluia, alleluia
The Son of Man came to serve,
whoever wants to be great
should become servant of all.
Alleluia, alleluia, alleluia
Being aware of the "season" is a sign of wisdom. By arranging the passage in seven pairs of polar-opposites, Qoheleth is trying to encompass the entirety of human life with its different "seasons" and "times." But human beings do not weave their own lives. We are not the ones who choose to be born or die, nor can we eliminate the "poles" that mark our lives. There is an order to everything, "For everything there is a season, and a time for every matter under heaven." The list presented by the author is meant to eliminate the idea of disorder. But it is not given to human beings to understand its meaning and even less to direct it. The text emphasizes the poverty of human knowledge. Existence is made up of different kinds of "doing", but it lacks meaning. People work to get results, to reach goals, and to construct the "world," but they are not its masters. Why should we tire ourselves out trying to obtain things when we cannot enjoy them? Qoheleth dismisses the idea that God could have made a mistake and recalls that "He has made everything suitable for its time." Consequently it is "suitable" to be born and it is "suitable" to die; it is "suitable" to love and even to hate, and so on. The whole of creation has its own inner harmony. Experience tells us that life is very hard to live (v. 10) and to understand: human beings cannot "find out what God has done from the beginning to the end." But God has placed "a sense of past and future into their minds." It is true that human beings cannot understand the meaning of the "seasons" that come one after the other, but they can grasp eternity, the "season" of God. It is through an awareness of their limits that human beings open up to the mystery of God, whose notice nothing can escape
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
