Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
You are a chosen race,
a royal priesthood, a holy nation,
a people acquired by God
to proclaim his marvellous works.
Alleluia, alleluia, alleluia
Hosea 10,1-3.7-8.12
Israel was a luxuriant vine yielding plenty of fruit. The more his fruit increased, the more altars he built; the richer his land became, the richer he made the sacred pillars. Theirs is a divided heart; now they will have to pay for it. He himself will hack down their altars and wreck their sacred pillars. Then they will say, 'We have no king because we have not feared Yahweh, but what could the king do for us?' Samaria has had her day. Her king is like a straw drifting on the water. The high places of Aven, the sin of Israel, will be destroyed; thorns and thistles will grow over their altars. Then they will say to the mountains, 'Cover us!' and to the hills, 'Fall on us!' Sow saving justice for yourselves, reap a harvest of faithful love; break up your fallow ground: it is time to seek out Yahweh until he comes to rain saving justice down on you.
Alleluia, alleluia, alleluia
You will be holy,
because I am holy, thus says the Lord.
Alleluia, alleluia, alleluia
Hosea is the first of the prophets of the Old Testament to compare Israel to a vine: "Israel is a luxuriant vine that yields its fruit." With this image, the prophet describes the prosperity of the people of Israel that is cultivated by the Lord as a favourite vine. This is why it is even more bitter to see the contrast between the abundance of vine when it let the Lord care for it (probably the sacred author thinks of the happy years of peace during the kingdom of Jeroboam II) and the ruin in which it fell after giving in to the cult of Baal (Hos 2:1-17). Israel revealed the ambiguity of its heart: they had abandoned God's covenant in order to follow false idols. The prophet says that once Israel has no altars, no idols and no king, they will learn to see how they are in front of god, that is naked and with no help. But it will be late and so they will ask the mountains, "Cover us" and to the hills, "Fall on us." Israel must start sowing again "righteousness" and reap "steadfast love;" this is the way of those who set seeking the Lord and start again listening faithfully to his Word. It is a way that has value also for us today in a world that does not know equity and mercy, in which too many look for only their own safety and satiety giving in to the violence of injustice or indifference. The justice of God goes far beyond mere calculation and the greedy measure of human calculations, it is carried out with goodness and mercy. Each believer is given the task to cultivate the field of life every day and sow it with love and mercy. From this comes the invitation of the prophet to "plough a new filed." The heart - o the individual sand of the community - becomes a field to be ploughed so that the seed planted in it may bear fruit.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
