Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
Whoever lives and believes in me
will never die.
Alleluia, alleluia, alleluia
Galatians 3,22-29
As it is, scripture makes no exception when it says that sin is master everywhere; so the promise can be given only by faith in Jesus Christ to those who have this faith. But before faith came, we were kept under guard by the Law, locked up to wait for the faith which would eventually be revealed to us. So the Law was serving as a slave to look after us, to lead us to Christ, so that we could be justified by faith. But now that faith has come we are no longer under a slave looking after us; for all of you are the children of God, through faith, in Christ Jesus, since every one of you that has been baptised has been clothed in Christ. There can be neither Jew nor Greek, there can be neither slave nor freeman, there can be neither male nor female -- for you are all one in Christ Jesus. And simply by being Christ's, you are that progeny of Abraham, the heirs named in the promise.
Alleluia, alleluia, alleluia
If you believe, you will see the glory of God,
thus says the Lord.
Alleluia, alleluia, alleluia
Paul reminds the Galatians that the legacy promised by God to Abraham - "I will establish my covenant between me and you, and your offspring after you" (Gen 17:7) now belongs to Jesus. It is a covenant that passed also through the Law that was given to the people of Isarel on Mount Sinai. However the whole pre-Christian story, first with Abraham and then with Israel, was a long preparation for the final covenant with Jesus Christ, who saves us from sin and death. He is the sole and universal heir of the Abrahamic promises. Salvation therefore cannot come from the Law but from following Jesus Christ. Of course, the Law was not useless. It had a preparatory value. As the apostle says: "The law was our disciplinarian," but only until we were "justified by faith." Jesus' disciples are no longer under the "disciplinarian," i.e. under supervision. Once "faith has come, we are no longer subject to a disciplinarian" we live in the freedom of being "in Christ Jesus ... children of God through faith." The Apostle emphasises a direct relationship with God through faith in Christ. Believers - explains the Apostle - are "clothed with Christ" through baptism, and thus become new creatures. It is in this context that the Apostle shows the Galatians the extraordinary novelty of the Gospel: "There is no longer Jew or Greek, there is no longer slave or free, there is no longer male and female." These few words show the strength of the Gospel of Jesus: it breaks down every separation, every wall of division. It pushes towards a new unity. The Apostle states clearly: "For all of you are one in Christ Jesus." Belonging to Christ should make us rediscover the changing power of Abraham's faith: he left everything to share in God's dream of making all humanity fraternal. In this time of globalisation, this dream of God is even more evident. And the Lord entrusts it once again into our hands.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
