Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
You are a chosen race,
a royal priesthood, a holy nation,
a people acquired by God
to proclaim his marvellous works.
Alleluia, alleluia, alleluia
Hebrews 12,4-7.11-15
In the fight against sin, you have not yet had to keep fighting to the point of bloodshed. Have you forgotten that encouraging text in which you are addressed as sons? My son, do not scorn correction from the Lord, do not resent his training, for the Lord trains those he loves, and chastises every son he accepts. Perseverance is part of your training; God is treating you as his sons. Has there ever been any son whose father did not train him? Of course, any discipline is at the time a matter for grief, not joy; but later, in those who have undergone it, it bears fruit in peace and uprightness. So steady all weary hands and trembling knees and make your crooked paths straight; then the injured limb will not be maimed, it will get better instead. Seek peace with all people, and the holiness without which no one can ever see the Lord. Be careful that no one is deprived of the grace of God and that no root of bitterness should begin to grow and make trouble; this can poison a large number.
Alleluia, alleluia, alleluia
You will be holy,
because I am holy, thus says the Lord.
Alleluia, alleluia, alleluia
Correction is a sign of love because it is an expression of the father who corrects his children. If we were not corrected, no change would take place in our lives. This is why the author asks the Christian community, which was in danger of weakening in faith, to regain the vigour of the Gospel: "Therefore lift your drooping hands and strengthen your weak knees, and make straight paths for your feet, so that what is lame may not be put out of joint, but rather be healed" (12:12). It is an exhortation that recalls the indispensability of education in the life of the disciples. Following the Lord, in fact, requires each one to change our heart, to change our thoughts, in short, to let ourselves be guided by the Gospel rather than by our own pride, instincts or habits. Only by obeying the Gospel and its pedagogy can we grow in wisdom and love. This is the great question of pastoral art, as the Church Fathers called it. It is a commitment that primarily concerns the "pastors," that is, those in charge of the community, so that they commit themselves to the inner growth of believers. In truth, every disciple - and therefore everyone, including "pastors" - is called to correct himself and help others grow in faith and holiness. This is why the author asks all Christians to be vigilant so that "no one fail to have the grace of God." One could say that the entire community is called to be vigilant, that is, to exercise the "episcopal" task of caring for the faith of one's brothers and sisters. Part of this vigilance also includes taking care not to let "poisonous roots" grow in the community, i.e., those egocentric attitudes that disturb its life and hinder its growth.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
