Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
I am the good shepherd,
my sheep listen to my voice,
and they become
one flock and one fold.
.
Alleluia, alleluia, alleluia
Genesis 2,18-25
Yahweh God said, 'It is not right that the man should be alone. I shall make him a helper.' So from the soil Yahweh God fashioned all the wild animals and all the birds of heaven. These he brought to the man to see what he would call them; each one was to bear the name the man would give it. The man gave names to all the cattle, all the birds of heaven and all the wild animals. But no helper suitable for the man was found for him. Then, Yahweh God made the man fall into a deep sleep. And, while he was asleep, he took one of his ribs and closed the flesh up again forthwith. Yahweh God fashioned the rib he had taken from the man into a woman, and brought her to the man. And the man said: This one at last is bone of my bones and flesh of my flesh! She is to be called Woman, because she was taken from Man. This is why a man leaves his father and mother and becomes attached to his wife, and they become one flesh. Now, both of them were naked, the man and his wife, but they felt no shame before each other.
Alleluia, alleluia, alleluia
I give you a new commandment,
that you love one another.
Alleluia, alleluia, alleluia
God cared about creating for man "a helper as his partner." "It is not good that the man should be alone..." God's statement made at the beginning of human life encapsulates a great secret of wisdom and life that concerns not only man and woman and their union, but all of humanity. Communion lies at the beginning and end of everything. This is why it is not good to be alone. The biblical author notes that the man sees and names all the animals but does not have anyone with whom he can "relate" and who can fill his need for love. Here seems that God almost correct Himself: there is nothing in the creation that may truly make Adam happy. And here is the God's new endeavour: the creation of the woman. Woman is the true company for man. Or better humanity is in the duality of man and woman. The word man pronounces as soon as he sees her underline this well: "This at last is bone of my bones and flesh of my flesh." These words indicate that the diversity between man and woman is congenial to what is human and determines the entire dimension of existence. This becomes true in the family as well as in the nations and in the entire humanity. They indicate a mutual belonging, a communion, an alliance that requires a commitment. The passage collocates in this context the origin of the family as the first response to loneliness and individualism, but the indication is true for the entire humanity that is called to be family of peoples.
Het gebed is het hart van het leven van de Gemeenschap van Sant’Egidio. Het is haar eerste “werk”. Aan het einde van de dag komt elke Gemeenschap, of die nu klein of groot is, samen bij de Heer om het Woord te beluisteren en zich tot Hem te richten in het gebed. De leerlingen kunnen niet anders dan aan de voeten van Jezus zitten, zoals Maria van Bethanië, om het “betere deel” te kiezen (Lc 10, 42) en van Hem zijn gezindheid te leren (vgl. Fil 2, 5).
Elke keer dat de Gemeenschap zich tot de Heer richt, maakt ze zich die vraag eigen van de anonieme leerling: “Heer, leer ons bidden!” (Lc 11, 1). En Jezus, meester in het gebed, antwoordt: “Wanneer jullie bidden, zeg dan: Abba, Vader”.
Wanneer we bidden, ook in de geslotenheid van ons eigen hart, zijn we nooit alleen of verweesd. Integendeel, we zijn leden van de familie van de Heer. In het gemeenschappelijk gebed wordt naast het mysterie van het kindschap, ook dat van de broederschap en zusterschap duidelijk.
De Gemeenschappen van Sant’Egidio, verspreid over de wereld, verzamelen zich op de verschillende plaatsen die gekozen zijn voor het gebed en brengen de hoop en het verdriet van de “uitgeputte en hulpeloze mensenmenigte” waarover het Evangelie spreekt (Mt 9, 37) bij de Heer. Deze oude menigte omvat de inwoners van onze hedendaagse steden, de armen die zich bevinden in de marge van het leven, en iedereen die wacht om als dagloner te worden aangenomen (vgl. Mt 20).
Het gemeenschappelijk gebed verzamelt de schreeuw, de hoop, het verlangen naar vrede, genezing, zin en redding, die beleefd worden door de mannen en vrouwen van deze wereld. Het gebed is nooit leeg. Het stijgt onophoudelijk op naar de Heer opdat verdriet verandert in vreugde, wanhoop in blijheid, angst in hoop, eenzaamheid in gemeenschap. En het rijk Gods zal spoedig temidden van de mensen komen.
