Memorial of the deportation of the Jews of Rome in 1943 during the Second World War. Czytaj więcej
Memorial of the deportation of the Jews of Rome in 1943 during the Second World War.
Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
The Spirit of the Lord is upon you.
The child you shall bear will be holy.
Alleluia, alleluia, alleluia
Luke 11,37-41
He had just finished speaking when a Pharisee invited him to dine at his house. He went in and sat down at table. The Pharisee saw this and was surprised that he had not first washed before the meal. But the Lord said to him, 'You Pharisees! You clean the outside of cup and plate, while inside yourselves you are filled with extortion and wickedness. Fools! Did not he who made the outside make the inside too? Instead, give alms from what you have and, look, everything will be clean for you.
Alleluia, alleluia, alleluia
Look down, O Lord, on your servants.
Be it unto us according to your word.
Alleluia, alleluia, alleluia
Jesus, having been invited to the house of a Pharisee, does not perform the necessary rituals before eating. This behaviour earns him severe judgment. Noticing this, Jesus responds by moving the question from the ritual level to the level of the heart. And he clarifies that appearances are not what count in life, whether correct or not; what counts is being a woman or a man with a merciful heart. In a society based on appearances, such as ours, this brief Gospel passage refocuses our attention on what is truly important in life. It is in the heart, on the inside, that a person's life, happiness, and salvation are played out. If our heart is full of wickedness, then our actions will be wicked too. And so, without condemning the observance of rituals, Jesus wants to re-emphasize the heart as the root of behaviour. What counts is what is in the heart, not what appears on the outside. Observing rituals has no value if afterwards we offend justice and distance ourselves from love. It is useless to multiply gestures and actions if our heart is full of "greed and wickedness." Jesus urges his listeners to "give for alms those things that are within," that is, to give the world the love that has been poured into our hearts. True wealth is the freely-given love that every believer receives from God in his or her heart. The wealth of a disciple is not found in the multiplication of rituals he or she practices, but in having a merciful heart that is ready to love. Jesus' statement is important: giving alms makes us pure. Unfortunately, it is ever more frequent today to see ordinances which prohibit begging and discourage almsgiving and, sadly, are sometimes even supported by Christians. The whole biblical tradition, which reaches its climax in the Gospel, urges Christians to give alms, not because it is the "solution" to social problems, but because it is the first step towards love: giving alms forces us to turn our gaze from ourselves towards the needy and to give them something, even if just a little. Woe to those who would stop a heart from taking this first step beyond itself. If we do that, we will remain trapped in our selfishness.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
