Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
This is the Gospel of the poor,
liberation for the imprisoned,
sight for the blind,
freedom for the oppressed.
Alleluia, alleluia, alleluia
Song of Songs 2,8-14
BELOVED: I hear my love. See how he comes leaping on the mountains, bounding over the hills. My love is like a gazelle, like a young stag. See where he stands behind our wall. He looks in at the window, he peers through the opening. My love lifts up his voice, he says to me, 'Come then, my beloved, my lovely one, come. For see, winter is past, the rains are over and gone. 'Flowers are appearing on the earth. The season of glad songs has come, the cooing of the turtledove is heard in our land. The fig tree is forming its first figs and the blossoming vines give out their fragrance. Come then, my beloved, my lovely one, come. 'My dove, hiding in the clefts of the rock, in the coverts of the cliff, show me your face, let me hear your voice; for your voice is sweet and your face is lovely.'
Alleluia, alleluia, alleluia
The Son of Man came to serve,
whoever wants to be great
should become servant of all.
Alleluia, alleluia, alleluia
The Liturgy has us meditate on this passage of the Song of Songs while Christmas is at the door. The scene that it describes shows us the beloved imagining that her lover has come to the house where she lives and is looking through the lattice to see her. He is the one who asks her to come out and enjoy the beauty of spring: "Arise, my love, my fair one, and come away." It is an invitation to welcome the Lord, who is coming to visit us. The lovers often go outside in the Song or imagine themselves there: it is as if they were going out to the Garden of Eden. These images are a good description of God's desire to encounter men and women and save them. This is the meaning of the Christmas we are getting ready to celebrate. It is the Lord who once again takes the initiative and runs to Israel. He is near the door; he is about to be born. Like a young man in love, he begs us to come out ourselves to welcome him. The Targum gives this paraphrase of this passage of the Song: "While the people of the House of Israel were living in Egypt, their complaint arose to heaven above... And [the Lord] skipped to the appointed end by virtue of the merit of their patriarchs (who are compared to mountains) ... And he stood behind our wall and looked through the window and peered through the lattice. And He saw the blood of the Passover sacrifice... and He had mercy on us... And at morning time my Beloved answered and said to me, "Arise, O Assembly of Israel, my beloved from of old...Depart, go forth from the slavery of the Egyptians." Origen instead relates the scene to the risen Jesus, who says to the Church, "Arise, my dove, because look, the winter is over...rising from the dead I have tamed the storm and restored peace." God is shocking in his love: he is about come among men and women, and he asks us to welcome him, to let him see our face, to abandon the crags of the rocks of our selfishness and the hiding places of our slavery to go to greet him. It is not the request of a gallant man or one just motivated by respect or gratitude. It is the request of a God who is in love with us; a beggar for our love. This is the mystery of Christmas.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
