Prayer for the unity of the Churches. Particular memory of the Orthodox Churches. Czytaj więcej
Prayer for the unity of the Churches. Particular memory of the Orthodox Churches.
Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
Whoever lives and believes in me
will never die.
Alleluia, alleluia, alleluia
Hebrews 4,12-16
The word of God is something alive and active: it cuts more incisively than any two-edged sword: it can seek out the place where soul is divided from spirit, or joints from marrow; it can pass judgement on secret emotions and thoughts. No created thing is hidden from him; everything is uncovered and stretched fully open to the eyes of the one to whom we must give account of ourselves. Since in Jesus, the Son of God, we have the supreme high priest who has gone through to the highest heaven, we must hold firm to our profession of faith. For the high priest we have is not incapable of feeling our weaknesses with us, but has been put to the test in exactly the same way as ourselves, apart from sin. Let us, then, have no fear in approaching the throne of grace to receive mercy and to find grace when we are in need of help.
Alleluia, alleluia, alleluia
If you believe, you will see the glory of God,
thus says the Lord.
Alleluia, alleluia, alleluia
Today passage of the letter starts with praising the Word of God, which is the foundation for the faith of every believer. It is not a word relegated in the past, which events that have already occurred and are stuck to some historical moments. The author emphasizes that the Word of God is "living and active, sharper than any two-edged sword, piercing until it divides soul from spirit, joints from marrow; it is able to judge the thoughts and intentions of the heart." The Word of God works all the time and takes the initiative. It is able to go down into the depth of our heart and understands it; it is able to correct our behaviours and enlighten our path. The Word of God understands us much better than we understand ourselves. This is why we are invited to entrust ourselves to it if we want to understand the depths of our own heart and we want understand feelings and make them our own. The apostle Paul, at the end of his speech to the elders of Ephesus and being aware fi the power of the Word says to them: "And now I commend you to God and to the message of his grace, a message that is able to build you up and to give you the inheritance among all who are sanctified" (Acts 20:32). feelings of God find mercy, that is forgiveness, great joy, and friendship with God and others. Indeed, God himself speaks in Scripture and He does so in a way that all can understand Him. This is why the author clarifies, "And before him no creature is hidden, but all are naked and laid bare to the eyes of the one to whom we must render an account." Therefore, our trust in God should be great. For indeed we "have a great high priest who has passed through the heavens." The title of "high priest," which has already been ascribed to Jesus (2:17), is now developed more fully. He knows us well because "in every respect has been tested as we are, yet without sin." Knowing our weakness in his own flesh he does not scorn us. We could say that he has understood our weakness from within. He came to free us from its caducity: thus, he knows well how to free us. Therefore, "Let us therefore approach the throne of grace with boldness." Not only will God hear us, he will help and aid us.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
