Memorial of the Presentation of the Mother of the Lord at the Temple. This feast, born in Jerusalem and celebrated in both the East and the West, remembers both the ancient temple and how Mary offered her life to the Lord. Czytaj więcej
Memorial of the Presentation of the Mother of the Lord at the Temple. This feast, born in Jerusalem and celebrated in both the East and the West, remembers both the ancient temple and how Mary offered her life to the Lord.
Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
The Spirit of the Lord is upon you.
The child you shall bear will be holy.
Alleluia, alleluia, alleluia
Mark 3,31-35
Now his mother and his brothers arrived and, standing outside, sent in a message asking for him. A crowd was sitting round him at the time the message was passed to him, 'Look, your mother and brothers and sisters are outside asking for you.' He replied, 'Who are my mother and my brothers?' And looking at those sitting in a circle round him, he said, 'Here are my mother and my brothers. Anyone who does the will of God, that person is my brother and sister and mother.'
Alleluia, alleluia, alleluia
Look down, O Lord, on your servants.
Be it unto us according to your word.
Alleluia, alleluia, alleluia
The feast of Mary's Presentation at the temple is tied to the dedication of the new church of St. Mary built in 453 near the temple of Jerusalem. Mary, the "Theotokos" (Mother of God) is the true temple in which the single sacrifice pleasing to God is offered. With this memory we welcome the tradition of the apocryphal proto-gospel of James which narrates the adolescent Mary's consecration to God. The evangelist Mark relates a Gospel scene which reminds us of the urgency of placing ourselves in the school of Jesus. The passage that may seem hard toward Mary; in truth it is the way that Mary always has followed. We hear that Jesus is in the house and many have come to listen to him. His relatives arrive, with Mary, and they send to call him. The relatives "stay outside," writes the evangelist, obviously indicating something which is not just spatial. Only those that "stay inside" and listen to his word, says Jesus are his true family. The Christian community is always born from the Word of God, and lives in listening to it. All of us must pay heed not to fall into the temptation of presuming to be "relatives" of Jesus, or to think that we do not need to gather to listen to him, almost as if access to him was natural and taken for granted. All told, it is not enough to be part of a group of Christians in order to find salvation. Every day we need to enter "inside" the community to listen to the Gospel as the Church communicates it. And we are not disciples once and for all! We need to listen to the Gospel each day and to welcome it in our hearts. The example of Mary, brought to the temple, is a precious example for every Christian community to be a school of communion and love. And this is decisive too for Christian families so that, from the beginning, they commit to communicating the faith to their little ones so that they, like Jesus, can grow in "wisdom, age and grace."
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
