Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
The Spirit of the Lord is upon you.
The child you shall bear will be holy.
Alleluia, alleluia, alleluia
Isaiah 40,1-11
'Console my people, console them,' says your God. 'Speak to the heart of Jerusalem and cry to her that her period of service is ended, that her guilt has been atoned for, that, from the hand of Yahweh, she has received double punishment for all her sins.' A voice cries, 'Prepare in the desert a way for Yahweh. Make a straight highway for our God across the wastelands. Let every valley be filled in, every mountain and hill be levelled, every cliff become a plateau, every escarpment a plain; then the glory of Yahweh will be revealed and all humanity will see it together, for the mouth of Yahweh has spoken.' A voice said, 'Cry aloud!' and I said, 'What shall I cry?' -'All humanity is grass and all its beauty like the wild flower's. The grass withers, the flower fades when the breath of Yahweh blows on them. (The grass is surely the people.) The grass withers, the flower fades, but the word of our God remains for ever.' Go up on a high mountain, messenger of Zion. Shout as loud as you can, messenger of Jerusalem! Shout fearlessly, say to the towns of Judah, 'Here is your God.' Here is Lord Yahweh coming with power, his arm maintains his authority, his reward is with him and his prize precedes him. He is like a shepherd feeding his flock, gathering lambs in his arms, holding them against his breast and leading to their rest the mother ewes.
Alleluia, alleluia, alleluia
Look down, O Lord, on your servants.
Be it unto us according to your word.
Alleluia, alleluia, alleluia
The prophet Isaiah does not let himself be overwhelmed by resignation or discouragement because of the situation of exile. Inspired by God's Spirit, he speaks words of consolation for the people. At the same time as he invites believers to reflect on their weakness and the precariousness of life, he urges them to turn their eyes to the Lord who is coming to succour them. We urgently must open a road in the desert of our hearts to allow the Lord to come. The desert for us is that of the hearts, that of the links among men and women that are now like desert for they are with no love and therefore no life. God does not come on earth outside the hearts, outside the relationships among people and nations. God comes to free the hearts from the oppression of evil and the slavery of sin, to make love rise again, to give fruits of justice and peace. When the Word of God reaches a heart, it makes it blossom again. The Lord asks the prophet to console His people, that is to speak to their hearts so that they start again hoping. The Lord asks the prophet to console everyone and therefore he asks him, "Get you up to a high mountain, O Zion, herald of good tidings; lift up your voice with strength, O Jerusalem, herald of good tidings." The Lord is coming like a strong shepherd who knows his sheep, he calls them by name, gathers them, leads them out of the desert to a green pasture. In this time of Advent Christian communities, individual believers and we all are called to welcome the Word that is proclaimed to us: our hearts will blossom with good sentiments and the desert of our cities will give room to love and peace.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
