Reading of the Word of God
Alleluia, alleluia, alleluia
This is the Gospel of the poor,
liberation for the imprisoned,
sight for the blind,
freedom for the oppressed.
Alleluia, alleluia, alleluia
Isaiah 48,17-19
Thus says Yahweh, your redeemer, the Holy One of Israel: I am Yahweh your God and teach you for your own good, I lead you in the way you ought to go. If only you had listened to my commandments! Your prosperity would have been like a river and your saving justice like the waves of the sea. Your descendants would have been numbered like the sand, your offspring as many as its grains. Their name would never be cancelled or blotted out from my presence.
Alleluia, alleluia, alleluia
The Son of Man came to serve,
whoever wants to be great
should become servant of all.
Alleluia, alleluia, alleluia
The prophet reminds the people of Israel who are easily prey to the temptation of distancing themselves from the Lord and seeking other paths, that it is God who guides them on the way of salvation. And it is only He. Today we all experience, as Israel then, how life is difficult when it is lived far from God. The weakest and the poor know this best, as they pay the bitter price of being cast aside and abandoned at the margins of life. The prophet asks us to take our eyes off ourselves and see the Lord and his great love for us. God is close to his people, accompanies them, and asks to be recognized and loved. But when we get used to living unaware of God's presence, it is easier to let ourselves be dragged into a dull and meaningless life. We need to go back and listen and see the presence of the Lord in our days, in our communities, and in our societies and let the Lord guide our steps: he will guide us on the path of love and peace. Through his Word that the Lord never fails to send us, he continues to speak to us so that we can discern his way in our days: "I am the Lord your God, who teaches you for your own good, who leads you in the way you should go" (v. 17). Faithfulness to listening to the Word of God which in this time of Advent is addressed to us in a particularly abundant way, is a blessing for our lives.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
