Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
List św. Jakuba 3,13-18
Kto spośród was jest mądry i rozsądny? Niech wykaże się w swoim nienagannym postępowaniu uczynkami dokonanymi z łagodnością właściwą mądrości! Natomiast jeżeli żywicie w sercach waszych gorzką zazdrość i skłonność do kłótni, to nie przechwalajcie się i nie sprzeciwiajcie się kłamstwem prawdzie! Nie na tym polega zstępująca z góry mądrość, ale mądrość ziemska, zmysłowa i szatańska. Gdzie bowiem zazdrość i żądza sporu, tam też bezład i wszelki występek. Mądrość zaś [zstępująca] z góry jest przede wszystkim czysta, dalej, skłonna do zgody, ustępliwa, posłuszna, pełna miłosierdzia i dobrych owoców, wolna od względów ludzkich i obłudy. Owoc zaś sprawiedliwości sieją w pokoju ci, którzy zaprowadzają pokój.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
„Kto spośród was jest mądry i rozsądny?”. Słowo Boże pyta zawsze tych, którzy Go słuchają, nawet jeżeli nie zawsze tak bezpośrednio, jak czyni to Jakub, który zachęca do zastanowienia się nad swoją mądrością i sposobem postępowania. Miarą prawdziwej mądrości jest działanie. Przede wszystkim ci, którzy sprawują władzę, muszą wykazać się mądrością w swoim postępowaniu, bez zabezpieczenia wynikającego z pełnionej roli. Apostoł podkreśla, że to nie „zmysłowa” mądrość czyni pięknym i uporządkowanym życie poszczególnych wierzących i wspólnoty. Jest ona bowiem zakorzeniona w „szatańskim” duchu: dzieli braci, ponieważ jest przesycona zazdrością i skłonnością do kłótni. „Zazdrość i skłonność do kłótni” często opanowują nasze społeczeństwo, a nawet wspólnoty chrześcijańskie. Beda Czcigodny pisze: „Paweł także mówi: człowiek zmysłowy nie pojmuje tego, co jest z Bożego Ducha (1 Kor 2, 14). Sporna i wyniosła mądrość jest słusznie opisywana jako ziemska, zmysłowa i szatańska, ponieważ dopóki dusza szuka ziemskiej chwały, dopóty pozbawiona będzie duchowej łaski i myśli jedynie o tym, co przychodzi do niej naturalnie od grzechu pierworodnego”. Inna jest natomiast „mądrość zstępująca z góry”, to znaczy od Boga. Jakub wylicza siedem cech tej Bożej mądrości: jest ona czysta, skłonna do zgody, ustępliwa, posłuszna, pełna miłosierdzia i dobrych owoców, wolna od względów ludzkich i obłudy. Pierwsza cecha, „czysta”, która łączy się z ostatnią, „szczerością”, wskazuje na lojalność wobec innych - w przeciwieństwie do kłamstwa, które powoduje tak wiele zła. Pozostałe przymiotniki opisują sposób życia z innymi, charakteryzujący się szczerością i miłością. Jedynie działając w tej perspektywie, możemy żyć w pokoju, który rodzi sprawiedliwość. Jakub pomaga nam prosić o mądrość pochodzącą z góry, która pozostaje niezrozumiała dla uczonych tego świata, a objawia się prostaczkom, gdyż jest to mądrość serca. Apostoł Paweł, w tym samych duchu, wzywa Koryntian: „Jeśli ktoś spośród was mniema, że jest mądry na tym świecie, niech się stanie głupim, by posiadł mądrość. Mądrość bowiem tego świata jest głupstwem u Boga” (1 Kor 3, 18-19).
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
