Środa Popielcowa Czytaj więcej
Środa Popielcowa
Pierwsze czytanie
Joela 2,12-18
«Przeto i teraz jeszcze - wyrocznia Pana:
Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem,
przez post i płacz, i lament».
Rozdzierajcie jednak serca wasze, a nie szaty!
Nawróćcie się do Pana Boga waszego!
On bowiem jest łaskawy, miłosierny,
nieskory do gniewu i wielki w łaskawości,
a lituje się na widok niedoli.
Kto wie? Może znów pożałuje
i pozostawi po sobie błogosławieństwo [plonów]
na ofiarę z pokarmów i ofiarę płynną
dla Pana Boga waszego.
Na Syjonie dmijcie w róg,
zarządźcie święty post,
ogłoście uroczyste zgromadzenie.
Zbierzcie lud,
zwołajcie świętą społeczność,
zgromadźcie starców,
zbierzcie dzieci,
i ssących piersi!
Niech wyjdzie oblubieniec ze swojej komnaty
a oblubienica ze swego pokoju!
Między przedsionkiem a ołtarzem niechaj płaczą
kapłani, słudzy Pańscy!
Niech mówią:
«Przepuść, Panie, ludowi Twojemu
i nie daj dziedzictwa swego na pohańbienie,
aby poganie nie zapanowali nad nami.
Czemuż mówić mają między narodami:
Gdzież jest ich Bóg?»
I Pan zapalił się zazdrosną miłością ku swojej ziemi,
i zmiłował się nad swoim ludem.
Psalm responsoryjny
Psalm 115 (116b)
Nie nam, Panie, nie nam,
lecz Twemu imieniu daj chwałę
za Twoją łaskawość i wierność!
Czemu mają mówić poganie:
«A gdzież jest ich Bóg?»
Nasz Bóg jest w niebie;
czyni wszystko, co zechce.
Ich bożki to srebro i złoto,
robota rąk ludzkich.
Mają usta, ale nie mówią;
oczy mają, ale nie widzą.
Mają uszy, ale nie słyszą;
nozdrza mają, ale nie czują zapachu.
Mają ręce, lecz nie dotykają;
nogi mają, ale nie chodzą;
gardłem swoim nie wydają głosu.
Do nich są podobni ci, którzy je robią,
i każdy, który im ufa.
Dom Izraela pokłada ufność w Panu,
On ich pomocą i tarczą.
Dom Aarona pokłada ufność w Panu,
On ich pomocą i tarczą.
Bojący się Pana, pokładają ufność w Panu,
On ich pomocą i tarczą.
Pan o nas pamięta:
niech nam błogosławi;
niech błogosławi domowi Izraela,
niech błogosławi domowi Aarona;
niech błogosławi bojącym się Pana,
zarówno małym jak i wielkim!
Niech Pan was rozmnoży,
was i synów waszych!
Błogosławieni jesteście przez Pana,
co stworzył niebo i ziemię.
Niebo jest niebem Pana,
synom zaś ludzkim dał ziemię.
To nie umarli chwalą Pana,
nikt z tych, którzy zstępują do Szeolu,
lecz my błogosławimy Pana
odtąd i aż na wieki.
Drugie czytanie
2 List do Koryntian 5,20-6,2
Tak więc w imieniu Chrystusa spełniamy posłannictwo jakby Boga samego, który przez nas udziela napomnień. W imię Chrystusa prosimy: pojednajcie się z Bogiem! On to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu, abyśmy się stali w Nim sprawiedliwością Bożą. Współpracując zaś z Nim napominamy was, abyście nie przyjmowali na próżno łaski Bożej. Mówi bowiem [Pismo]:
W czasie pomyślnym wysłuchałem ciebie,
w dniu zbawienia przyszedłem ci z pomocą.
Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia.
Czytanie Ewangelii
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Mateusza 6,1-6.16-18
Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie.
Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę. Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę, niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa, aby twoja jałmużna pozostała w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Gdy się modlicie, nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać. Zaprawdę, powiadam wam: otrzymali już swoją nagrodę. Ty zaś, gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Kiedy pościcie, nie bądźcie posępni jak obłudnicy. Przybierają oni wygląd ponury, aby pokazać ludziom, że poszczą. Zaprawdę, powiadam wam: już odebrali swoją nagrodę. Ty zaś, gdy pościsz, namaść sobie głowę i umyj twarz, aby nie ludziom pokazać, że pościsz, ale Ojcu twemu, który jest w ukryciu. A Ojciec twój, który widzi w ukryciu, odda tobie.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Homilia
Dziś zaczyna się Wielki Post, a liturgia przynosi gorące zaproszenie od Boga: „Nawróćcie się do Mnie całym swym sercem, przez post i płacz, i lament” (2,12). Poruszony niewrażliwością ludu izraelskiego, prorok dodaje: „Rozdzierajcie jednak serca wasze, a nie szaty! Nawróćcie się do Pana Boga waszego! On bowiem jest łaskawy, miłosierny, nieskory do gniewu i wielki w łaskawości, a lituje się na widok niedoli”. (Jl 2,13). Wielki Post jest odpowiednim czasem, by powrócić do Boga i na nowo zrozumieć sens życia. Liturgia wychodzi nam naprzeciw ze starożytnym znakiem popiołu. Podczas gdy kapłan kładzie na naszych głowach niewielką garść popiołu, mówi nam: „Pamiętaj, że prochem jesteś i w proch się obrócisz”.
Jest to prawda o naszym życiu: naprawdę jesteśmy prochem, słabi i krusi. Łatwo się wywyższamy - zapominając, że jesteśmy ubodzy. Każdy, kto się wywyższa i czuje silny, wkrótce odkrywa swoją niemoc. Popiół na naszych głowach przypomina nam o naszej słabości. Ale nie wzbudza strachu czy też smutku. Przeciwnie - mówi nam, że ta słabość, którą jesteśmy, jest umiłowana przez Boga, i została przez Niego wybrana do realizacji Jego planu miłości i pokoju dla całego świata.
My, chrześcijanie, jesteśmy powołani do bycia strażnikami pokoju w miejscach, gdzie żyjemy i pracujemy. Jesteśmy wezwani do czujności, by nasze sumienia nie ulegały pokusie egoizmu, kłamstwa, przemocy i konfliktów. Post i modlitwa czynią nas uważnymi i czujnymi strażnikami, aby nie zwyciężył sen rezygnacji, który prowadzi nas do przekonania, że konflikty są nieuniknione; by nie zwyciężył sen przyzwolenia na zło, które nadal prześladuje świat; by pokonać u podstaw sen leniwego realizmu, który ogranicza nas do samych siebie i własnych interesów. W Ewangelii, którą usłyszeliśmy, sam Jezus wzywa uczniów do postu i modlitwy, by wyzbyć się wszelkiej pychy i arogancji oraz być gotowym na przyjęcie darów Bożych. Nasze własne siły nie wystarczą, by ustrzec się złego; musimy wzywać pomocy Pana. On - jak lubił mawiać Bonhoeffer - czyni nas nie tylko dobrymi, ale także silnymi, aby miłość zwyciężyła nad nienawiścią, a pokój nad wojną.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
