MODLITWA NA KAŻDY DZIEŃ

Uroczystość Pięćdziesiątnicy
Słowo boże każdego dnia

Uroczystość Pięćdziesiątnicy

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego Czytaj więcej

Libretto DEL GIORNO
Uroczystość Pięćdziesiątnicy
Niedziela, 31 Maj

Uroczystość Zesłania Ducha Świętego


Pierwsze czytanie

Dzieje Apostolskie 2,1-11

Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić.
Przebywali wtedy w Jerozolimie pobożni Żydzi ze wszystkich narodów pod słońcem. Kiedy więc powstał ów szum, zbiegli się tłumnie i zdumieli, bo każdy słyszał, jak przemawiali w jego własnym języku. «Czyż ci wszyscy, którzy przemawiają, nie są Galilejczykami?» - mówili pełni zdumienia i podziwu. «Jakżeż więc każdy z nas słyszy swój własny język ojczysty? - Partowie i Medowie, i Elamici, i mieszkańcy Mezopotamii, Judei oraz Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny, i przybysze z Rzymu, Żydzi oraz prozelici, Kreteńczycy i Arabowie - słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże».

Psalm responsoryjny

Psalm 104

Niech zstąpi Duch Twój i odnowi ziemię.

Błogosław, duszo moja, Pana,
Boże mój, Panie, Ty jesteś bardzo wielki!
Jak liczne są dzieła Twoje, Panie,
ziemia jest pełna Twych stworzeń.

Kiedy odbierasz im oddech, marnieją
i w proch się obracają.
Stwarzasz je, napełniając swym duchem
i odnawiasz oblicze ziemi.

Niech chwała Pana trwa na wieki,
niech Pan się raduje z dzieł swoich,
Niech miła Mu będzie pieśń moja,
będę radował się w Panu.  
 

Drugie czytanie

1 List do Koryntian 12,3-7.12-13

Otóż zapewniam was, że nikt, pozostając pod natchnieniem Ducha Bożego, nie może mówić: «Niech Jezus będzie przeklęty!». Nikt też nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: «Panem jest Jezus». Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich. Wszystkim zaś objawia się Duch dla [wspólnego] dobra. Podobnie jak jedno jest ciało, choć składa się z wielu członków, a wszystkie członki ciała, mimo iż są liczne, stanowią jedno ciało, tak też jest i z Chrystusem. Wszyscyśmy bowiem w jednym Duchu zostali ochrzczeni, [aby stanowić] jedno Ciało: czy to Żydzi, czy Grecy, czy to niewolnicy, czy wolni. Wszyscyśmy też zostali napojeni jednym Duchem.

Czytanie Ewangelii

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Duch Pański nade mną, posłał mnie,
abym głosił dobrą nowinę ubogim.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Jana 20,19-23

Wieczorem owego pierwszego dnia tygodnia, tam gdzie przebywali uczniowie, gdy drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie ujrzawszy Pana. A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».

 

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Duch Pański nade mną, posłał mnie,
abym głosił dobrą nowinę ubogim.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Homilia

„Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu” (Dz 2,1). Minęło pięćdziesiąt dni od Paschy i uczniowie Jezusa wraz z Marią i innymi kobietami zebrali się jak zazwyczaj w Wieczerniku. Od Paschy, rzeczywiście, apostołowie Jezusa nie przestali zbierać się razem, aby modlić się, słuchać Pism i żyć w braterstwie. Ta tradycja apostolska, nigdy nie ustała, aż do dziś. Nie tylko w Jerozolimie, ale i w innych miastach świata chrześcijanie wciąż spotykają się „wszyscy razem na tym samym miejscu”, aby słuchać Słowa Bożego, karmić się chlebem życia i wspólnie żyć pamięcią o Panu.
Ten dzień Pięćdziesiątnicy był decydujący dla apostołów z powodu wydarzeń, które nastąpiły w Wieczerniku i na zewnątrz. Czytamy w Dziejach Apostolskich, że po południu „dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wiatru” w domu, w którym przebywali uczniowie. Wewnątrz wieczernika doświadczyli prawdziwego trzęsienia ziemi, które - choć wewnętrzne - w sposób widoczny objęło ich wszystkich i całe ich otoczenie. Ujrzeli „języki jakby z ognia, które się rozdzieliły, i na każdym z nich spoczął jeden. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami”. Dla nich wszystkich - apostołów, uczniów, kobiet - było do doświadczenie, które głęboko ich przemieniło.
Ale to wewnętrzne trzęsienie, które zmieniło serca uczniów, oddziałuje także na rzeczywistość zewnętrzną. Zamknięte drzwi otworzyły się i uczniowie zaczęli mówić do zebranego tłumu. Długa i szczegółowa lista narodów oznacza obecność całego świata: są tu reprezentowane wszystkie narody. Gdy uczniowie Jezusa głosili, wszyscy rozumieli ich we własnych językach: „słyszymy ich głoszących w naszych językach wielkie dzieła Boże”, mówili zdziwieni. Od tego dnia Duch Pański zaczął pokonywać granice, które wydawały się nieprzekraczalne. Pięćdziesiątnica kładzie kres Wieży Babel. Duch Święty rozpoczyna nowy czas, czas wspólnoty i braterstwa. W Jerozolimie - między Wieczernikiem a tym placem - rozpoczął się Kościół: apostołowie, pełni Ducha Świętego, pokonali swoje lęki i rozpoczęli głoszenie. Jezus mówił im: „Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy” (J 16,13)
Duch przyszedł, i od tego dnia wciąż prowadzi uczniów drogami świata. Apostoł Paweł pisze w Liście do Galatów: „Owocem zaś ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie”. Tych owoców potrzebuje cały świat. Pięćdziesiątnica jest początkiem Kościoła. Duch Święty wylewa się także na nas, kiedy wychodzimy z naszego zamknięcia, aby świadczyć o miłości Pana i głosić Jego Ewangelię wszystkim stworzeniom, aż po krańce ziemi.

SŁOWO BOŻE NA KAŻDY DZIEŃ: KALENDARZ

Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).

 

Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!”  (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.

 

Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.

 

Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).

 

Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.