Wspomnienie św. Bonifacego, biskupa i męczennika. Głosił Ewangelię w Niemczech i został zabity podczas celebrowania Eucharystii (†754). Czytaj więcej
Wspomnienie św. Bonifacego, biskupa i męczennika. Głosił Ewangelię w Niemczech i został zabity podczas celebrowania Eucharystii (†754).
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
2 List do Tymoteusza 3,10-16
Ty natomiast poszedłeś śladem mojej nauki, sposobu życia, zamierzeń, wiary, cierpliwości, miłości, wytrwałości, prześladowań, cierpień, jakie mnie spotkały w Antiochii, w Ikonium, w Listrze. Jakież to prześladowania zniosłem - a ze wszystkich wyrwał mnie Pan! I wszystkich, którzy chcą żyć zbożnie w Chrystusie Jezusie, spotkają prześladowania. Tymczasem ludzie źli i zwodziciele będą się dalej posuwać ku temu, co gorsze, błądząc i [innych] w błąd wprowadzając. Ty natomiast trwaj w tym, czego się nauczyłeś i co ci powierzono, bo wiesz, od kogo się nauczyłeś. Od lat bowiem niemowlęcych znasz Pisma święte, które mogą cię nauczyć mądrości wiodącej ku zbawieniu przez wiarę w Chrystusie Jezusie. Wszelkie Pismo od Boga natchnione [jest] i pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do kształcenia w sprawiedliwości -
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Paweł ostrzegł właśnie Tymoteusza, iż w ostatnich dniach nastaną trudne chwile, spowodowane powszechnym upadkiem obyczajów: „Ludzie bowiem będą samolubni, chciwi, wyniośli, pyszni, bluźniący, nieposłuszni rodzicom, niewdzięczni, niegodziwi, bez serca, bezlitośni, miotający oszczerstwa, niepohamowani, bez uczuć ludzkich, nieprzychylni, zdrajcy, zuchwali, nadęci, miłujący bardziej rozkosz niż Boga. Będą okazywać pozór pobożności, ale wyrzekną się jej mocy”. Paweł ostrzega: „I od takich stroń”. I zaprasza Tymoteusza, by pamiętał - ponieważ „poszedł jego śladem” - jego przykład, jego sposób życia wiarą, miłością, cierpliwością, a także by wziął pod uwagę prześladowania i cierpienia, które nastąpią. Rzeczywiście, apostoł wyraźnie stwierdza, iż „wszystkich, którzy chcą żyć zbożnie w Chrystusie Jezusie, spotkają prześladowania”. Tymoteusz musi być świadomy - a my wraz z nim - iż wszystkich uczniów spotka ten sam los, co Jezusa. Dlatego też Paweł z ojcowską troską zachęca ucznia: „Ty natomiast trwaj w tym, czego się nauczyłeś i co ci powierzono”. Nasza siła pochodzi ze słuchania Świętych Pism. One bowiem zostały natchnione przez Boga, by być żywym i czystym źródłem nowej mądrości: Pismo Święte jest pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do kształcenia w sprawiedliwości. Wierne i nieustanne słuchanie Słowa kształtuje ucznia według zamysłu samego Boga. Ono zostało nam dane przez Pana, „aby człowiek Boży był doskonały, przysposobiony do każdego dobrego czynu”.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
