Uroczystość Najświętszej Trójcy
Kościoły prawosławne obchodzą uroczystość Zesłania Ducha Świętego
Czytaj więcej
Uroczystość Najświętszej Trójcy
Kościoły prawosławne obchodzą uroczystość Zesłania Ducha Świętego
Pierwsze czytanie
Wyjścia 34,4-6.8-9
Mojżesz wyciosał dwie tablice kamienne jak pierwsze, a wstawszy rano wstąpił na górę, jak mu nakazał Pan, i wziął do rąk tablice kamienne.
A Pan zstąpił w obłoku, i [Mojżesz] zatrzymał się koło Niego, i wypowiedział imię Jahwe. Przeszedł Pan przed jego oczyma i wołał: «Jahwe, Jahwe, Bóg miłosierny i litościwy, cierpliwy, bogaty w łaskę i wierność, I natychmiast skłonił się Mojżesz aż do ziemi i oddał pokłon, mówiąc: «Jeśli darzysz mnie życzliwością, Panie, [to proszę], niech pójdzie Pan w pośród nas. Jest to wprawdzie lud o twardym karku, ale przebaczysz winy nasze i grzechy nasze i uczynisz nas swoim dziedzictwem».
Psalm responsoryjny
Psalm 3
Psalm Dawida, gdy uciekał przed swoim synem Absalomem.
Panie, jakże wielu jest tych, którzy mnie trapią,
jak wielu przeciw mnie powstaje!
Wielu jest tych, co mówią o mnie:
«Nie ma dla niego zbawienia w Bogu».
A jednak, Panie, Ty, jesteś dla mnie tarczą,
Tyś chwałą moją i Ty mi głowę podnosisz.
Wołam swym głosem do Pana,
On odpowiada ze świętej swojej góry.
Kładę się, zasypiam i znowu się budzę,
bo Pan mnie podtrzymuje.
Wcale się nie lękam tysięcy ludu,
choć przeciw mnie dokoła się ustawiają.
Powstań, o Panie!
Ocal mnie, mój Boże!
Bo uderzyłeś w szczękę wszystkich moich wrogów
i wyłamałeś zęby grzeszników.
Od Pana pochodzi zbawienie.
Błogosławieństwo Twoje nad narodem Twoim.
Drugie czytanie
2 List do Koryntian 13,11-13
Zresztą, bracia, radujcie się, dążcie do doskonałości, pokrzepiajcie się na duchu, jedno myślcie, pokój zachowujcie, a Bóg miłości i pokoju niech będzie z wami! Pozdrówcie się nawzajem świętym pocałunkiem! Pozdrawiają was wszyscy święci. Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi!
Czytanie Ewangelii
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jana 3,16-18
Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony. Kto wierzy w Niego, nie podlega potępieniu; a kto nie wierzy, już został potępiony, bo nie uwierzył w imię Jednorodzonego Syna Bożego.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Homilia
Dzisiejsza liturgia święta wychodzi nam na spotkanie i pokazuje, że Kościół zrodzony w dniu Pięćdziesiątnicy stawia pierwsze kroki w imię Trójcy Świętej. Wszystko pochodzi od Boga, z tajemnicy Jego bezgranicznej miłości, która skłoniła Ojca do posłania swego Syna dla zbawienia wszystkich narodów: „Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16), mówi Jezus do Nikodema. Autor Listu do Hebrajczyków wspomina o tej miłości, która zawsze wychodzi od Boga: „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (Hbr 1, 1-2). Jezus po swoim zmartwychwstaniu wylał na uczniów Ducha Świętego, który poprowadzi ich do całej prawdy. Uroczystość Najświętszej Trójcy, zapraszając nas do celebrowania tej bezgranicznej miłości Boga, pozwala nam kontemplować Kościół, wspólnotę chrześcijańską jako owoc miłości Ojca, Syna i Ducha Świętego. Kościół, wspólnota chrześcijańska nie jest dziełem ludzi, nie jest owocem prostej ludzkiej inicjatywy. Jest owocem Boga, dziełem Jego miłości, Jego wielkim darem dla świata. Dlatego też Kościół, wspólnota chrześcijańska jest przede wszystkim tajemnicą, którą należy kontemplować, przyjąć, szanować, zachowywać, bronić, kochać. Jest to jedno z wielkich osiągnięć Soboru Watykańskiego II: Kościół jest przede wszystkim tajemnicą miłości; tajemnicą, którą należy kontemplować, przyjąć, szanować, zachowywać, kochać. Tylko w tej rzeczywistości Kościół jest wspólnotą, a nie instytucją, w której liczy się jedynie organizacja. Ten, kto słucha Ewangelii sercem, nie tylko jest przyjęty w zorganizowanej wspólnocie, ale przede wszystkim w tajemnicy trynitarnej, w komunii z Bogiem. Żyjemy w Ojcu, Synu i Duchu Świętym. Piękny zwyczaj znaku krzyża, do którego wykonania jesteśmy zaproszeni na początku i na końcu każdej czynności, przypomina nam dokładnie tę tajemnicę, w którą jesteśmy włączeni. Kościół w swej własnej konstytucji ma powołanie: służyć jedności i komunii. Święto Trójcy Świętej jest naglącym zaproszeniem do włączenia się w dynamizm samego Boga, do posiadania Jego ambicji, do życia Jego życiem, do radowania się z miłości, która już nie przemija. Pan, który pragnie zbawienia wszystkich, osiąga je, gromadząc wokół siebie mężczyzn i kobiety w wielką i bezgraniczną rodzinę. Zbawienie nazywane jest właśnie komunią z Bogiem i między ludźmi. Czy to naiwne marzenie? Z pewnością jest piękne. To marzenie Boga o świecie.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
