Wspomnienie pierwszych męczenników Kościoła Rzymskiego podczas prześladowań Nerona. Czytaj więcej
Wspomnienie pierwszych męczenników Kościoła Rzymskiego podczas prześladowań Nerona.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Amosa 3,1-8.11-12
Słuchajcie tego słowa, które mówi Pan do was, synowie Izraela, do całego pokolenia, które Ja wyprowadziłem z ziemi egipskiej:
Jedynie was znałem ze wszystkich narodów na ziemi,
dlatego was nawiedzę karą za wszystkie wasze winy.
Czyż wędruje dwu razem,
jeśli się wzajem nie znają?
Czyż ryczy lew w lesie,
zanim ma zdobycz?
Czyż lwiątko wydaje głos ze swego legowiska,
jeśli niczego nie schwytało?
Czyż spada ptak na ziemię,
jeśli nie było sidła?
Czyż się unosi pułapka nad ziemią,
zanim coś schwytała?
Czyż dmie się w trąbę w mieście,
a lud się nie przelęknie?
Czyż zdarza się w mieście nieszczęście,
by Pan tego nie sprawił?
Bo Pan Bóg nie uczyni niczego,
jeśli nie objawi swego zamiaru sługom swym, prorokom.
Gdy lew zaryczy,
któż się nie ulęknie?
Gdy Pan Bóg przemówi,
któż nie będzie prorokować?
Dlatego tak mówi Pan Bóg:
Nieprzyjaciel otoczy kraj;
zniszczona będzie moc twoja
i ograbione twoje pałace.
Tak mówi Pan:
Tak jak pasterz z lwiej paszczy ratuje
tylko dwie nogi albo koniec ucha,
tak nieliczni uratowani będą synowie Izraela,
siedzący w Samarii w rogu łoża
i na dywanie z Damaszku.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Temat wyboru ludu przez Boga jest centralny w głoszeniu proroków, podobnie jak w całym głoszeniu chrześcijańskim. Bóg jest źródłem zbawienia zarówno dla swego ludu, jak i dla wszystkich narodów ziemi. Poprzez siedem przykładów, prorok pomaga głębiej odczytać historię, którą naród przeżył, i znaki, które zostały mu ukazane. Słowo Boże, porównywane z rykiem lwa, jest duchową siłą, która wychodzi z niepowstrzymanym impetem i niezawodnie wywołuje skutek, dla którego zostało posłane. Bóg wybrał naród izraelski, by przydzielić mu misję głoszenia Jego Słowa aż po krańce ziemi. Nie jest to więc przymierze zamknięte. Przeciwnie, jest ono skierowane do wszystkich narodów, jak wielokrotnie powiedzą prorocy. To właśnie posłanie Jezusa sprawia, iż ta uniwersalna perspektywa osiąga swój najjaśniejszy punkt kulminacyjny. Bóg wybrał nas - bez odwoływania wyboru wobec ludu Izraela - abyśmy przyjęli Jego Słowo i stali się Jego głosicielami i świadkami wszędzie na świecie. To Słowo - Słowo Boże, nie nasze - właśnie ze względu na misję, którą musi wypełnić, ma nieodpartą moc, która przekracza nawet granice wierzących. Gdy Bóg przemówi, podkreśla Amos, któż nie będzie prorokować? Kiedy Bóg mówi, jeżeli Go słuchamy, nie możemy nie być prorokami na tym świecie. Ostatnie słowo Amosa konfrontuje nas z nową odpowiedzialnością: „Tak uczynię tobie, Izraelu, a ponieważ ci to uczynię, przygotuj się, by stawić się przed Bogiem twym”.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
