Święto Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel. Czytaj więcej
Święto Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Izajasza 26,7-9.12.16-19
Ścieżka sprawiedliwego jest prosta,
Ty równasz prawą drogę sprawiedliwego.
Także na ścieżce Twoich sądów,
o Panie, my również oczekujemy Ciebie;
imię Twoje i pamięć o Tobie
to upragnienie duszy.
Dusza moja pożąda Ciebie w nocy,
duch mój - poszukuje Cię w mym wnętrzu;
bo gdy Twe sądy jawią się na ziemi,
mieszkańcy świata uczą się sprawiedliwości.
Panie, użyczysz nam pokoju,
bo i wszystkie nasze dzieła Tyś nam zdziałał!
Panie, w ucisku szukaliśmy Ciebie,
słaliśmy modły półgłosem,
kiedyś Ty chłostał.
Jak brzemienna, bliska chwili rodzenia
wije się, krzyczy w bólach porodu,
takimi myśmy się stali przed Tobą, o Panie!
Poczęliśmy, wiliśmy się z bólu, jakbyśmy mieli rodzić;
ducha zbawczego nie wydaliśmy ziemi
i nie przybyło mieszkańców na świecie.
Ożyją Twoi umarli, zmartwychwstaną ich trupy,
obudzą się i krzykną z radości
spoczywający w prochu,
bo rosa Twoja jest rosą światłości,
a ziemia wyda cienie zmarłych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Fragment ten pochodzi z Księgi Izajasza znanej jako „Apokalipsa Izajasza” (rozdziały 24-27). Możemy odczytać tę stronę także jako zaproszenie proroka do poddania się Panu, który pomoże nam czytać historię Jego oczami i wyciągnąć z niej naukę. Powierzenie się Bogu objawia się przede wszystkim w skierowaniu się do niego w momencie próby lub bólu - jak dla rodzącej kobiety - pewni Jego pomocy. Tylko z góry może nam przyjść pomoc, jedynie od Boga może być nam dane życie. Sprawiedliwy wie, że każdy jego wysiłek jest próżny, bez pomocy z góry: „ducha zbawczego nie wydaliśmy ziemi i nie przybyło mieszkańców na świecie”. Świadomość swojej słabości nie daje się przeważyć poddaniu lub pesymizmowi. Sprawiedliwy wie dobrze, że tylko Pan może ponownie pobudzić do życia. Z tego powodu, w czasie bólu i zmartwienia, nie przestaje on szukać Pana, rozpoznając w nim Ojca, który nigdy nie opuszcza swoich dzieci. W dramacie czasu pozbawionego pokoju - jak często wygląda nasz dzisiejszy świat - konieczne jest ponowne poszukiwanie Boga i pozwolenie, by Jego Słowo oświeciło życie ludzi. Zbyt często z powodu bólu zamykamy się w nas samych i myślimy, że Pan jest daleko od nas i naszych zmartwień. W rzeczywistości, On nie gardzi naszym cierpieniem i nie pozwala, by choćby kropla bólu świata i cierpienia biednych zginęła w próżni. Co więcej, On przyjmuje ich zmartwienie i ból i spieszy wszystkim na pomoc. Zjednoczmy się z prorokiem w modlitwie, która jest najlepszą i najprawdziwszą odpowiedzią na ból świata.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
