Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Przysłów 30,5-9
Każde słowo Boga w ogniu wypróbowane,
tarczą jest dla tych, co Doń się uciekają.
Do słów Jego nic nie dodawaj,
by cię nie skarał: nie uznał za kłamcę.
Proszę Cię o dwie rzeczy,
nie odmów mi - proszę - nim umrę:
Kłamstwo i fałsz oddalaj ode mnie,
nie dawaj mi bogactwa ni nędzy,
żyw mnie chlebem niezbędnym,
bym syty nie stał się niewiernym,
nie rzekł: «A któż jest Pan?»
lub z biedy nie począł kraść
i imię mego Boga znieważać.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Rozdział trzydziesty Księgi Przysłów zawiera zbiór przypisany Agurowi. Tekst przejmuje nauki, które wyrosły w różnych okresach historii Izraela i które oferowane są czytelnikowi do medytacji. Pierwsza część rozdziału koncentruje się na dwóch aspektach poszukiwania mądrości. Autor przede wszystkim podkreśla wysiłek, jaki podejmują poszukiwacze mądrości. Prawdę mówiąc, wszyscy jesteśmy mali wobec wielkości Boga i wobec wysiłku uchwycenia Jego mądrości. Nigdy nie jesteśmy wystarczająco inteligentni, aby zrozumieć Jego wolę: „Jestem najgłupszy z ludzi, nie mam ludzkiej zdolności, nie nabyłem mądrości, wiedza Świętego mi obca”. Kto w rzeczywistości może ją opanować? „Każde słowo Boga w ogniu wypróbowane, tarczą jest dla tych, co Doń się uciekają. Do słów Jego nic nie dodawaj.” My jesteśmy przyzwyczajeni do dodawania własnych słów do Słowa Bożego, a czasem nawet naginamy Je do naszych pomysłów, planów i projektów, pozbawiając Je w ten sposób przemieniającej mocy. Jest to więc przede wszystkim zaproszenie do słuchania Słowa Bożego. Ono zapobiega popadaniu w „kłamstwo” i „fałsz”. Ze słuchania płynie także mądrość podążania drogami Pana. Słowo Boże pomaga również w mądrym użyciu słowa ludzkiego. Taki jest sens wezwania, by nie „oczerniać”. Podobnie jak wskazówki z ostatnich wersetów, które pokazują konsekwencje ponoszone przez tych, którzy nie przyjmują Słowa Bożego. Są ludzie, którzy “złorzeczą” zamiast “błogosławić”. Znaczenie tych słów jest zaskakujące w dobie agresywnego języka. Jak wiele przemocy wywołują słowa skierowane przeciwko ubogim: słowa pogardy, potępienia, mające na celu usunięcie ich z naszego otoczenia. Ale Pan jest ich strażnikiem i obroną, a my wraz z Nim przyjmujemy ich cierpienia, aby mogła im zostać wymierzona sprawiedliwość.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
