Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Hioba 42,1-3.5-6.12-16
Hiob na to odpowiedział Panu, i rzekł:
«Wiem, że Ty wszystko możesz,
co zamyślasz, potrafisz uczynić.
Kto przesłania zamiar nierozumnie?
O rzeczach wzniosłych mówiłem.
To zbyt cudowne. Ja nie rozumiem.
Dotąd Cię znałem ze słyszenia,
obecnie ujrzałem Cię wzrokiem,
stąd odwołuję, co powiedziałem,
kajam się w prochu i w popiele».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Hiob spotyka się z Bogiem osobiście. Rozumie, że dla Niego nie ma rzeczy niemożliwych. Jest to poczucie człowieka wiary, który powierza się miłości Boga nawet w trudnych chwilach, kiedy wszystko wydaje się niemożliwe. Właśnie dlatego Hiob uznaje, że chciał odkryć rzeczy przekraczające jego możliwości, których sam nie mógł zrozumieć. Kto może pojąć boską tajemnicę bez słuchania Słowa Bożego? Hiob mówił długo, ale teraz rozumie, że Bóg nie jest daleko i że jego modlitwa musi pozostawić miejsce dla obecności Boga i Jego Słowa. „Dotąd Cię znałem ze słyszenia, teraz ujrzało Cię moje oko” - mówi Hiob. Także my często znamy Boga tylko ze słyszenia, lub udajemy, że Go znamy, ponieważ słyszeliśmy o nim od dzieciństwa czy stworzyliśmy sobie na tej podstawie wyobrażenie o Nim. Ale kto zna Boga Biblii? Można Go poznać przez spotkanie z Nim. On jest Tym, który każdemu wychodzi na spotkanie, który mówi do każdego i słucha każdego, kto się do niego zwraca. To nie jest Bóg, którego zna się ze słyszenia. Jest to centralne pytanie Biblii: jak spotkać Boga? Same strony biblijne są najlepszym sposobem na to spotkanie. A dopełni się ono w spotkaniu z Jezusem. On sam powie: „Kto Mnie zobaczył, zobaczył także i Ojca”. Księga Hioba kończy się tak samo, jak się rozpoczęła. Jest w tym niezgłębiona tajemnica, wobec której nikt nie może powiedzieć, że zrozumiał wszystko. Dlatego Hiob był gotowy na przyjęcie Słowa i boskiego objawienia, a także zrozumiał, że w bolesnym czasie próby nie był pozostawiony samemu sobie. Przywrócenie Hioba do poprzedniego stanu jest znakiem błogosławieństwa Boga wobec każdego człowieka, który nie przestaje się do Niego zwracać i nie traci nadziei wśród życzliwej obecności Pana.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
