MODLITWA NA KAŻDY DZIEŃ

Niedzielna liturgia
Słowo boże każdego dnia

Niedzielna liturgia

XXX Niedziela zwykła Czytaj więcej

Libretto DEL GIORNO
Niedzielna liturgia
Niedziela, 25 Październik

XXX Niedziela zwykła


Pierwsze czytanie

Wyjścia 22,20-26

Nie będziesz gnębił i nie będziesz uciskał cudzoziemców, bo wy sami byliście cudzoziemcami w ziemi egipskiej. Nie będziesz krzywdził żadnej wdowy i sieroty. Jeślibyś ich skrzywdził i będą Mi się skarżyli, usłyszę ich skargę, zapali się gniew mój, i wygubię was mieczem i żony wasze będą wdowami, a dzieci wasze sierotami.
Jeśli pożyczysz pieniądze ubogiemu z mojego ludu, żyjącemu obok ciebie, to nie będziesz postępował wobec niego jak lichwiarz i nie każesz mu płacić odsetek.
Jeśli weźmiesz w zastaw płaszcz twego bliźniego, winieneś mu go oddać przed zachodem słońca, bo jest to jedyna jego szata i jedyne okrycie jego ciała podczas snu. I jeśliby się on żalił przede Mną, usłyszę go, bo jestem litościwy.

Psalm responsoryjny

Psalm 18

Miłuję Ciebie, Panie, mocy moja.

Miłuję Cię, Panie,
Panie, mocy moja,
Panie, opoko moja i twierdzo,
mój wybawicielu.

Boże, skało moja, na którą się chronię,
tarczo moja, mocy zbawienia mego i moja obrono.
Wzywam Pana, godnego chwały,
i wyzwolony będę od moich nieprzyjaciół.

Niech żyje Pan, niech będzie błogosławiona moja Opoka.
Niech będzie wywyższony mój Bóg i Zbawca.
Ty dajesz wielkie zwycięstwo królowi
i okazujesz łaskę Twemu pomazańcowi.
 
 

Drugie czytanie

1 List do Tesaloniczan 1,5-10

bo nasze głoszenie Ewangelii wśród was nie dokonało się przez samo tylko słowo, lecz przez moc i przez Ducha Świętego, z wielką siłą przekonania. Wiecie bowiem, jacy byliśmy dla was, przebywając wśród was.

A wy, przyjmując słowo pośród wielkiego ucisku, z radością Ducha Świętego, staliście się naśladowcami naszymi i Pana, by okazać się w ten sposób wzorem dla wszystkich wierzących w Macedonii i Achai. Dzięki wam nauka Pańska stała się głośna nie tylko w Macedonii i Achai, ale wasza wiara w Boga wszędzie dała się poznać, tak że nawet nie trzeba nam o tym mówić. Albowiem oni sami opowiadają o nas, jakiego to przyjęcia doznaliśmy od was i jak nawróciliście się od bożków do Boga, by służyć Bogu żywemu i prawdziwemu i oczekiwać z niebios Jego Syna, którego wzbudził z martwych, Jezusa, naszego wybawcę od nadchodzącego gniewu.

Czytanie Ewangelii

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Mateusza 22,34-40

Gdy faryzeusze dowiedzieli się, że zamknął usta saduceuszom, zebrali się razem, a jeden z nich, uczony w Prawie, zapytał Go, wystawiając Go na próbę: «Nauczycielu, które przykazanie w Prawie jest największe?» On mu odpowiedział: «Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy».

 

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.

Alleluja, Alleluja, Alleluja!

Homilia

Uczony w Prawie zadaje Jezusowi pytanie tylko po to, by wystawić Go na próbę. Dzieje się tak często z tym, kto uważa, że zawsze ma rację. Wdaje się w dyskusję z Jezusem, szukając jakiejś sprzeczności, aby udowodnić, że się mylił. Także my mamy w zwyczaju takie postępowanie. Potrzebujemy tylko „dowodu”, aby potępić, zerwać przyjaźń, stać się obojętnym, co jest przeciwieństwem miłości.
Pytanie zadane przez uczonego w Prawie ma fundamentalne znaczenie. „Które przykazanie w Prawie jest największe?”. W zamęcie naszego życia łatwo jest wszystko relatywizować, żyć bez jasnych zasad i kilku priorytetów. Przykazanie nie może zostać sprowadzone do mojej psychologii, ale zobowiązuje, by się do niego dostosować. Łatwo jest jednak, aby moje uczucia i mój dobrobyt urosły aż do przykazania, a więc stały się prawem, którego trzeba przestrzegać. Dla Pana jest jednak tylko jedno prawo: prawo miłości. To przykazanie ratuje tego, kto kocha, i czyni lepszym życie tego, kto jest kochany. Miłość zmienia nasze życie bardziej, niż o tym myślimy w naszych kalkulacjach, wątpliwościach, w naszej pewności i rozczarowaniach. Ewangelia wzywa nas do istoty wiary i życia. Ewangelia mówi nam, że istotą wiary jest jedność dwóch przykazań: miłość bliźniego przyrównana jest do całkowitej miłości do Boga.
Ta tożsamość oczywiście nie umniejsza żadnej z nich. Pierwszeństwo Boga jest niezaprzeczalne. Nie można jednak kochać Boga, nie kochając także bliźniego. Oznacza to, że droga do Boga z konieczności przecina drogę, która prowadzi do ludzi, szczególnie tę, która biegnie ku najsłabszym. Pomagając im - pomagamy Bogu, a broniąc ich - bronimy Boga. I nie tylko. Bóg wydaje się nawet nie konkurować miłością do ludzi. Nie nalega na wzajemność, tak jak my. Jezus nie mówi nam: „miłujcie Mnie tak, jak ja Was umiłowałem”, ale „miłujcie się wzajemnie tak, jak Ja was umiłowałem”. A pouczenia Księgi Wyjścia, które zostały nam przypomniane, wyjaśniają tę perspektywę. Pan prosi nas o przyjęcie przybysza, sieroty i wdowy (co wyraźnie sprzeciwia się skąpstwu i egoizmowi, z których rodzi się zamknięcie i brak gościnności). Sam Bóg staje po ich stronie. On słucha ich krzyku i uczyni sprawiedliwość. Na tych dwóch przykazaniach zawisło nie tylko całe Prawo i prorocy, ale także nasze życie na tej ziemi, jeśli chcemy, aby było naprawdę godne dla wszystkich.

SŁOWO BOŻE NA KAŻDY DZIEŃ: KALENDARZ

Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).

 

Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!”  (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.

 

Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.

 

Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).

 

Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.