Wspomnienie błogosławionego Karola od Jezusa (Karola de Foucauld), „uniwersalnego brata”, zabitego w 1916 r. na pustyni algierskiej, gdzie żył w modlitwie i braterstwie z ludem Tuaregów. Czytaj więcej
Wspomnienie błogosławionego Karola od Jezusa (Karola de Foucauld), „uniwersalnego brata”, zabitego w 1916 r. na pustyni algierskiej, gdzie żył w modlitwie i braterstwie z ludem Tuaregów.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Łukasza 10,21-24
W tej właśnie chwili Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.
Ojciec mój przekazał Mi wszystko. Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić».
Potem zwrócił się do samych uczniów i rzekł: «Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie. Bo powiadam wam: Wielu proroków i królów pragnęło ujrzeć to, co wy widzicie, a nie ujrzeli, i usłyszeć, co słyszycie, a nie usłyszeli».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Siedemdziesięciu dwóch uczniów wysłanych przez Jezusa na misję doświadczyło mocy Ewangelii, która zmieniała ich życie i świat wokół nich. Po powrocie opowiadają Jezusowi o ich niezwykłym doświadczeniu misyjnym. Byli pełni radości z powodu cudów, których mogli dokonać. Jezus raduje się także „w Duchu Świętym”. To radość z zobaczenia pierwszych owoców, jakie Ewangelia rodzi dzięki Jego uczniom, których powołał, aby uczynić ich uczestnikami Jego własnego dzieła, własnego marzenia, to znaczy wyzwolenia mężczyzn i kobiet spod mocy zła. Krótko przedtem powiedział do nich: „Widziałem szatana spadającego z nieba jak błyskawica” (w. 18). Jezus, poruszony tym, co się stało, spogląda w niebo i dziękuje Ojcu za to, że postanowił powierzyć swój plan miłości tym uczniom, którzy Jemu zawierzyli. Wiara polega na tym, aby żyć z Jezusem Jego marzeniem i mieć moc, aby je urzeczywistniać. Jest to marzenie samego Ojca. W istocie, Jezus wyjaśnia uczniom, że „Nikt też nie wie, kim jest Syn, tylko Ojciec; ani kim jest Ojciec, tylko Syn i ten, komu Syn zechce objawić”. Cała radość uczniów leży w poznaniu Jezusa i Boga Ojca. A Jezus nazywa ich „błogosławionymi”, ponieważ mogą uczestniczyć w Jego własnej misji, ponieważ wchodzą w samo serce nowej historii, którą Bóg rozpoczyna wśród ludzi.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
