Modlitwa o jedność chrześcijan. Szczególna pamięć o Kościołach prawosławnych. Czytaj więcej
Modlitwa o jedność chrześcijan. Szczególna pamięć o Kościołach prawosławnych.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Marka 2,23-28
Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. Na to faryzeusze rzekli do Niego: «Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?» On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom». I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Po sporze o post, ewangelista Marek opowiada o innym sporze: o przestrzeganiu szabatu. Jest to kluczowy punkt doktryny ludu Izraela. Faryzeusze widzą, że uczniowie Jezusa, gdy idą po polu pszenicy w dzień szabatu, zbierają kłosy, aby je jeść, łamiąc w ten sposób prawo odpoczynku w szabat. Jezus broni ich, odwołując się do podobnej sytuacji, której doświadczył Dawid. Uciekając przed Saulem, który chciał go zabić, Dawid wszedł do świątyni wraz ze swoimi towarzyszami i zjadł święty chleb, który był zarezerwowany dla kapłanów (1 Sm 21, 2-7). Jezus dodaje: „Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu”. W tym stwierdzeniu pokazuje, co naprawdę ma znaczenie w Prawie: nie formalne przestrzeganie reguł, ale zbawienie człowieka. Człowiek i jego zbawienie znajdują się w samym sercu Pisma Świętego. Pan stworzył świat i posłał własnego Syna z miłości do człowieka, aby zbawił go od grzechu i śmierci. Dlatego wierzący jest powołany nie tyle do przestrzegania zasad, co do odpowiadania na miłość Boga i do życia z miłością do innych. I dlatego Syn Człowieczy jest także Panem szabatu. Przyszedł, aby zbawiać, a nie potępiać, kochać, a nie narzucać reguły. I prosi każdego z nas, abyśmy podążali za Nim tą drogą - drogą zbawczej miłości.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
