Modlitwa o jedność chrześcijan. Szczególna pamięć o wspólnotach chrześcijańskich w Afryce. Czytaj więcej
Modlitwa o jedność chrześcijan. Szczególna pamięć o wspólnotach chrześcijańskich w Afryce.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Marka 3,20-21
Potem przyszedł do domu, a tłum znów się zbierał, tak, że nawet posilić się nie mogli. Gdy to posłyszeli Jego bliscy, wybrali się, żeby Go powstrzymać. Mówiono bowiem: «Odszedł od zmysłów».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jezus wrócił do Kafarnaum, do domu Szymona. I natychmiast, jak bywało za każdym razem, zebrał się duży, nalegający na Niego tłum, który nie pozwalał im nawet się posilić. A Jezus zawsze wzrusza się nad ludźmi. Nie przestaje. Wydaje się, że nie spocznie, aby wciąż pomagać i pocieszać. Ta scena ewangeliczna podkreśla lenistwo, jakie tak często naznacza nasze życie. Ileż razy dajemy się ponieść naszym pokusom, by zaspokajać tylko swoje potrzeby, i całkowicie zaniedbujemy myślenie, czy inni potrzebują pomocy! Nie zawsze my sami musimy być miarą naszych dni i naszych zmartwień. Egocentryzm, koncentracja na nas oznacza zdradę misji, jaką powierzył nam Jezus. Dzisiejsze tłumy, ubodzy, chorzy i samotni, to mężczyźni i kobiety, których sam Jezus powierzył w nasze ręce. Jesteśmy za nich osobiście odpowiedzialni. „Odszedł od zmysłów”, mówili o nim krewni. Jezus znał te oskarżenia bezpośrednio od dzieciństwa, nawet od Maryi i Józefa, kiedy miał zaledwie dwanaście lat i zatrzymał się w świątyni, aby rozmawiać z nauczycielami. Kiedy rodzice, którzy Go szukali i martwili się, wyrzucali mu ten ich zdaniem niewłaściwy wybór, odpowiedział: „Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?”. Jego krewni, którzy zgromadzili się tego dnia w Kafarnaum, posunęli się nawet do stwierdzenia, że „odszedł od zmysłów”, oszalał. Próbowali Go zabrać, aby przywrócić Go do normalnego życia. Ewangelia jest jednak jak ogień, który płonie i porusza. Jest to moc miłości, która zawsze prowadzi do „wyjścia” z siebie, z własnego małego horyzontu, aby przyjąć Bożą perspektywę.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
