Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Marka 4,21-25
Mówił im dalej: «Czy po to wnosi się światło, by je postawić pod korcem lub pod łóżkiem? Czy nie po to, aby je postawić na świeczniku? Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało wyjść na jaw. Kto ma uszy do słuchania, niechaj słucha!».
I mówił im: «Uważajcie na to, czego słuchacie. Taką samą miarą, jaką wy mierzycie, odmierzą wam i jeszcze wam dołożą. Bo kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, pozbawią go i tego, co ma».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
W tym fragmencie Ewangelii zebrano cztery oddzielne zdania, które Ewangelista złączył, wpisując je w horyzont słuchania i skuteczności Słowa Bożego: „uważajcie na to, czego słuchacie”, mówi Jezus, być może nawiązując do przypowieści o siewcy: a zatem do wymiaru misyjnego, który wypływa ze słuchania. Wiara musi mieć siłę komunikacyjną. Wspólnota, która zamyka się w sobie, która zadowala się pozostaniem w zamknięciu, jest jak ktoś, kto stawia lampę pod korcem. Sam Jezus jako pierwszy daje przykład. Światło, które przyszło na świat, nie znajduje się już „pod korcem”, ale na świeczniku. A tłumy zauważyły to do tego stopnia, że przybywały ze wszystkich stron, aby doznać oświecenia. Obraz światła, które istnieje, aby oświetlać innych, a nie samo siebie, dobrze opisuje życie Jezusa. On, prawdziwe światło oświecające każdego człowieka, jak pisze Jan w prologu czwartej Ewangelii, nie przyszedł dla siebie, nie został wcielony, aby zrealizować siebie, ani by potwierdzić swój osobisty projekt. Jezus przyszedł na ziemię, aby oświetlić ludzkie kroki ku zbawieniu, aby wszyscy mogli kroczyć ścieżkami życia, aż do osiągnięcia planu tego braterstwa między wszystkimi narodami ziemi, które jest wspólnym celem zarówno ludzi, jak i stworzenia. I tutaj inne słowa Jezusa podkreślają poważną odpowiedzialność misji, ponieważ „kto ma, temu będzie dane; a kto nie ma, pozbawią go i tego, co ma”. Ewangelia miłości nie ma żadnych ograniczeń: jest ze swej natury totalna i powszechna. Tak jak pokazało to życie Jezusa.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
