Czytanie Slowa Bozego
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Mateusza 5,20-26
Bo powiadam wam: Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.
Słyszeliście, że powiedziano przodkom: Nie zabijaj!; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu: Raka, podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł: "Bezbożniku", podlega karze piekła ognistego. Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przez ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim! Potem przyjdź i dar swój ofiaruj! Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie podał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia. Zaprawdę, powiadam ci: nie wyjdziesz stamtąd, aż zwrócisz ostatni grosz.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Fragment Ewangelii wg św. Mateusza jest częścią wielkiego Kazania na Górze. Jezus powiedział właśnie, że przyszedł, aby wypełnić, a nie znieść prawo. Dlatego nie odcina się od ducha, który ożywia prawo, co najwyżej pragnie uchwycić głęboką myśl Boga, Jego własne serce. Sprawiedliwość, o której mówi Jezus, polega na urzeczywistnianiu bezgranicznej miłości Boga. Jezus proponuje nowy sposób rozumienia relacji międzyludzkich. Ujawnia kluczową siłę, która popycha do nienawiści wobec innych: jest to destrukcyjna siła, która prowadzi do postrzegania drugiego człowieka jako przeciwnika, a tym samym wroga, którego należy wyeliminować. Nienawiść zaczyna się od małych rzeczy, takich jak gniew, który zbyt często zatruwa współczesne społeczeństwo. A słowa, które wydają się nieszkodliwe, jak głupi czy szalony, prowadzą do zniszczenia tkanki społecznej. Jezus potwierdza, że tylko miłość jest wypełnieniem prawa i tylko w miłości można wykroczyć poza wrogość. Dlatego też potrzeba przejść od negatywnych nakazów (nie złość się, nie mów niemądrze, nie zabijaj) do pozytywnej przyjaźni. Miłość jest nową siłą, którą Jezus przyszedł dać ludziom, aby pielęgnować relacje między nimi. Siła relacji międzyludzkich jest tym, co pomaga odbudować przyszłość ludzkości. Jest to centralny wymiar dla Jezusa: miłość między nami ma tak wielką wartość, że jeśli jej brakuje, to wymaga przerwania uwielbienia Boga. „Miłosierdzie” jest warte więcej niż „ofiara”; kult, jako relacja z Bogiem, nie może być oddzielony od więzi miłości z ludźmi. I to miłość musi przewodzić naszym działaniom. Dlatego też gdy dochodzi do konfliktów, Jezus radzi, by dojść do porozumienia, aniżeli iść do sądu. Nie chodzi tylko o korzyść, by nie trafić do więzienia, ale o praktykowanie braterskiego stylu życia.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
