Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 7,6.12-14
Nie dawajcie psom tego, co święte, i nie rzucajcie swych pereł przed świnie, by ich nie podeptały nogami, i obróciwszy się, was nie poszarpały.
Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie! Albowiem na tym polega Prawo i Prorocy.
Wchodźcie przez ciasną bramę! Bo szeroka jest brama i przestronna ta droga, która prowadzi do zguby, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. Jakże ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują!
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Fragment Ewangelii kontynuuje Kazanie na Górze wezwaniem Jezusa do uczniów: „Nie dawajcie psom tego, co święte, i nie rzucajcie swych pereł przed świnie”. Obraz ten jest powiązany ze starożytnym kultem, który przewidywał ofiarowanie Bogu mięsa ofiar i owoców ziemi, jak nakazuje Księga Kapłańska (22, 1-14). Nie powinno się dawać mięsa psom, które je zdepczą, ani rzucać pereł świniom, ponieważ je zniszczą. To zdanie nie dotyczy ludzi, którzy nie byliby w stanie przyjąć Ewangelii. Jezus raczej zachęca nas, abyśmy nie lekceważyli Ewangelii, ale traktowali ją z wielkim szacunkiem dla życia własnego i innych. Ewangelia jest najcenniejszym skarbem, który należy szanować i przekazywać. Nie wolno nam marnować słów Ewangelii ani rzucać na wiatr jej nauczania. Dzieje się tak za każdym razem, gdy koncentrujemy się na sobie i pozwalamy sobie odkładać na bok głoszenie. Ewangelista przytacza następnie inne słowa Jezusa: „Wszystko więc, co byście chcieli, żeby wam ludzie czynili, i wy im czyńcie!”. Jest to sposób na przestrzeganie całego Prawa i Proroków. Zasada ta, nazywana „złotą regułą”, jest obecna w prawie wszystkich wielkich religiach. Ujmuje tę mądrość, która pochodzi z góry i została umieszczona w sercu każdego człowieka. Św. Mateusz formułuje ją na sposób pozytywny, aby podkreślić, że nie wystarczy powstrzymywać się od zła, trzeba czynić dobro. A jeśli wpisujemy ją w życie Jezusa, nabiera ona niepowtarzalnego posmaku: tej miłości do innych, która nie zna granic ani odwzajemnienia, ponieważ jest całkowicie wolna. Ewangelia to ciasne drzwi, które prowadzą do zbawienia. Moglibyśmy powiedzieć „wąskie”, ponieważ jest to mała książka, podobna do małych drzwiczek. Ale są to drzwi, które otwierają się na królestwo Boże. Szerokie są natomiast drzwi samolubstwa, pychy, nienawiści, przemocy: wszystko to prowadzi do „zguby”, mówi Jezus. Zawierzmy się Ewangelii, a jej światło poprowadzi nas ku królestwu Bożemu.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
