Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 13,36-43
Wtedy odprawił tłumy i wrócił do domu. Tam przystąpili do Niego uczniowie i prosili Go: «Wyjaśnij nam przypowieść o chwaście!» On odpowiedział: «Tym, który sieje dobre nasienie, jest Syn Człowieczy. Rolą jest świat, dobrym nasieniem są synowie królestwa, chwastem zaś synowie Złego. Nieprzyjacielem, który posiał chwast, jest diabeł; żniwem jest koniec świata, a żeńcami są aniołowie. Jak więc zbiera się chwast i spala ogniem, tak będzie przy końcu świata. Syn Człowieczy pośle aniołów swoich: ci zbiorą z Jego królestwa wszystkie zgorszenia i tych, którzy dopuszczają się nieprawości, i wrzucą ich w piec rozpalony; tam będzie płacz i zgrzytanie zębów. Wtedy sprawiedliwi jaśnieć będą jak słońce w królestwie Ojca swego. Kto ma uszy, niechaj słucha!
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Powróciwszy do domu, uczniowie proszą Jezusa o wyjaśnienie przypowieści o chwaście. Między Jezusem a uczniami są chwile szczególnej bliskości, w których łatwiej jest się otworzyć i pytać. Możemy porównać te chwile do tych, które przeżywa każda wspólnota, gdy gromadzi się na wspólnej modlitwie. Jezus jest obecny tam, gdzie dwóch lub trzech jest zgromadzonych w Jego imię. Wspólne słuchanie Słowa Bożego ma szczególną wartość i łaskę, którą daje właśnie Jego rzeczywista obecność. To właśnie znaczenie tej więzi przyjaźni podkreśla św. Jan, na przykład gdy Jezus mówi do uczniów: „Już was nie nazywam sługami, (...) albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego” (J 15,15). Przyjaźń z Jezusem pozwala nam wniknąć głęboko w sens Ewangelii. On sam wyjaśnia uczniom, że dobre ziarno i chwasty rosną razem. Ludzka historia jest niezmienna. Bóg przyszedł, aby skierować ją do Królestwa. Chwasty, zło, są obecne w świecie i w sercach wierzących, a także w samej wspólnocie uczniów. Dobro i zło istnieją w każdym narodzie, kulturze, wspólnocie, w każdym sercu. I o ile w historii - tej, której doświadczamy - trwa moment cierpliwości, o tyle u jej kresu nastąpi żniwo, czas sądu i oddzielenia. W sercu Pana zawsze jest nadzieja, że chwasty również przemienią się w pszenicę i wszyscy jesteśmy za to odpowiedzialni. Konieczne jest, aby wierzący zobowiązali się do zmiany otaczających ich chwastów. I będą mogli to zrobić, jeśli najpierw zmienią tę część chwastów, która jest w nich, w każdym z nas. A u kresu historii, razem ze wszystkimi sprawiedliwymi, będziemy mogli świecić jak słońce w Jego królestwie.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
