Uroczystość Podwyższenia Krzyża na pamiątkę odnalezienia krzyża Jezusa przez św. Helenę. Czytaj więcej
Uroczystość Podwyższenia Krzyża na pamiątkę odnalezienia krzyża Jezusa przez św. Helenę.
Pierwsze czytanie
Liczb 21,4-9
Od góry Hor szli w kierunku Morza Czerwonego, aby obejść ziemię Edom; podczas drogi jednak lud stracił cierpliwość. I zaczęli mówić przeciw Bogu i Mojżeszowi: «Czemu wyprowadziliście nas z Egiptu, byśmy tu na pustyni pomarli? Nie ma chleba ani wody, a uprzykrzył się nam już ten pokarm mizerny». Zesłał więc Pan na lud węże o jadzie palącym, które kąsały ludzi, tak że wielka liczba Izraelitów zmarła. Przybyli więc ludzie do Mojżesza mówiąc: «Zgrzeszyliśmy, szemrząc przeciw Panu i przeciwko tobie. Wstaw się za nami do Pana, aby oddalił od nas węże». I wstawił się Mojżesz za ludem. Wtedy rzekł Pan do Mojżesza: «Sporządź węża i umieść go na wysokim palu; wtedy każdy ukąszony, jeśli tylko spojrzy na niego, zostanie przy życiu». Sporządził więc Mojżesz węża miedzianego i umieścił go na wysokim palu. I rzeczywiście, jeśli kogo wąż ukąsił, a ukąszony spojrzał na węża miedzianego, zostawał przy życiu.
Psalm responsoryjny
Psalm 77 (78)
Kierownikowi chóru. Według Jedutuna. Asafowy. Psalm.
Głos mój się wznosi do Boga i wołam,
głos mój - do Boga, by mnie usłyszał.
Szukam Pana w dzień mojej niedoli.
Moja ręka w nocy niestrudzenie się wyciąga,
moja dusza odmawia przyjęcia pociechy.
Jęczę, gdy wspomnę na Boga,
duch mój słabnie, kiedy rozmyślam.
Ty zatrzymujesz powieki mych oczu:
jestem wzburzony i mówić nie mogę.
Rozważam dni starodawne
i lata poprzednie
wspominam.
Rozmyślam nocą w sercu,
roztrząsam i duch mój docieka:
«Czy Bóg odrzuca na wieki,
że już nie jest łaskawy?
Czy Jego łaskawość ustała na zawsze,
a słowo umilkło na pokolenia?
Czy Bóg zapomniał o litości,
czy w gniewie powstrzymał swoje miłosierdzie?»
I mówię: «To dla mnie bolesne,
że się odwróciła prawica Najwyższego».
Wspominam dzieła Pana,
zaiste wspominam Twoje dawne cuda.
Rozmyślam o wszystkich Twych dziełach
i czyny Twoje rozważam.
Boże, Twoja droga jest święta:
który bóg dorówna wielkością naszemu Bogu?
Ty jesteś Bogiem działającym cuda,
objawiłeś ludom swą potęgę.
Ramieniem swoim lud Twój wybawiłeś,
synów Jakuba i Józefa.
Boże, ujrzały Cię wody,
ujrzały Cię wody: zadrżały
i odmęty się poruszyły.
Chmury wylały wody,
wydały głos chmury
i poleciały Twoje strzały.
Głos Twego grzmotu wśród terkotu kół,
pioruny świat rozjaśniły:
poruszyła się i zatrzęsła ziemia.
Twoja droga wiodła przez wody,
Twoja ścieżka przez wody rozległe
i nie znać było Twych śladów.
Wiodłeś Twój lud jak trzodę
ręką Mojżesza i Aarona.
Drugie czytanie
List do Filipian 2,6-11
On, istniejąc w postaci Bożej,
nie skorzystał ze sposobności,
aby na równi być z Bogiem,
lecz ogołocił samego siebie,
przyjąwszy postać sługi,
stawszy się podobnym do ludzi.
A w zewnętrznym przejawie, uznany za człowieka,
uniżył samego siebie,
stawszy się posłusznym aż do śmierci -
i to śmierci krzyżowej.
Dlatego też Bóg Go nad wszystko wywyższył
i darował Mu imię
ponad wszelkie imię,
aby na imię Jezusa
zgięło się każde kolano
istot niebieskich i ziemskich i podziemnych.
I aby wszelki język wyznał,
że Jezus Chrystus jest PANEM -
ku chwale Boga Ojca.
Czytanie Ewangelii
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jana 3,13-17
I nikt nie wstąpił do nieba, oprócz Tego, który z nieba zstąpił - Syna Człowieczego.
A jak Mojżesz wywyższył węża na pustyni, tak potrzeba, by wywyższono Syna Człowieczego, aby każdy, kto w Niego wierzy, miał życie wieczne. Tak bowiem Bóg umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy, kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne. Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Homilia
Święto to obchodzone jest zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie. W Kościele Łacińskim nazywa się „Podwyższeniem Krzyża”. W Kościele Bizantyjskim, ze wzbogaconą nazwą „Powszechne Podwyższenie Najczystszego i Życiodajnego Krzyża Pańskiego”, porównywane jest do Wielkanocy. 14 września upamiętnia dzień poświęcenia Bazyliki Grobu Świętego, odrestaurowanej przez Konstantyna, konsekrowanej tego dnia w 335 roku. Uroczystość ta upamiętnia również odnalezienie drewna krzyża przez cesarzową Helenę i biskupa Makarego. Podczas bizantyjskiej celebracji kapłan celebrujący podnosi krzyż i pokazuje go na cztery strony świata, aby wskazać na powszechność zbawienia. Ukazując Święty Krzyż, Kościół wywyższa niewysłowioną miłość Jezusa do całej ludzkości. W prefacji do mszy Liturgia śpiewa: „Ty postanowiłeś dokonać zbawienia rodzaju ludzkiego na drzewie Krzyża. Na drzewie rajskim śmierć wzięła początek, na drzewie Krzyża powstało nowe życie”. Na tym drzewie raz na zawsze została pokonana miłość własna, a Boża miłość do bliźnich zwycięża definitywnie. Na krzyżu miłość Jezusa osiąga swój szczyt. Jak pisze apostoł Paweł w hymnie z Listu do Filipian, Jezus rozpoczął swą wędrówkę w kierunku krzyża, kiedy „nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem”. Z miłości „ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi”; z miłości „ uniżył samego siebie, stawszy się posłusznym aż do śmierci - i to śmierci krzyżowej”. Sam Ojciec był poruszony tak wielką miłością Syna, że „Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię ponad wszelkie imię”. Na krzyżu śmierć i życie ścierają się w ostatecznej bitwie. I walczą w ciele samego Jezusa, a On umiera. Ale wraz z Nim umiera także miłość do siebie. Wszyscy na dole i obok krzyża krzyczeli do niego: „Wybaw sam siebie”. Jezus do końca dźwigał ciężar ludzkiego grzechu. Ten, który przyszedł, aby ratować innych, nie chciał ratować siebie, jak sam powiedział: Syn Człowieczy „ nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć” (Mt 20, 28). Umierając w ten sposób, Jezus wywyższa miłość. Wreszcie możemy znaleźć kogoś, kto kocha innych bardziej niż siebie; kto jest gotów poświęcić całe swoje życie, aż po jego utratę, za każdego z nas.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
