Wspomnienie św. Wacława (†929), męczennika czczonego w Czechach. Wspomnienie Williama Quijano, młodego Salwadorczyka ze Wspólnoty Sant'Egidio, zamordowanego w 2009 przez gang maras. Czytaj więcej
Wspomnienie św. Wacława (†929), męczennika czczonego w Czechach. Wspomnienie Williama Quijano, młodego Salwadorczyka ze Wspólnoty Sant'Egidio, zamordowanego w 2009 przez gang maras.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duch Pana jest nad Tobą,
Dziecię, które zrodzisz, będzie nazwane świętym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Łukasza 9,51-56
Gdy dopełnił się czas Jego wzięcia [z tego świata], postanowił udać się do Jerozolimy i wysłał przed sobą posłańców. Ci wybrali się w drogę i przyszli do pewnego miasteczka samarytańskiego, by Mu przygotować pobyt. Nie przyjęto Go jednak, ponieważ zmierzał do Jerozolimy. Widząc to, uczniowie Jakub i Jan rzekli: «Panie, czy chcesz, a powiemy, żeby ogień spadł z nieba i zniszczył ich?» Lecz On odwróciwszy się zabronił im. I udali się do innego miasteczka.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Oto my, Panie, Twoi słudzy,
Niech się nam stanie według Twego Słowa.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
W tym fragmencie Łukasz rozpoczyna podróż Jezusa z uczniami w kierunku Jerozolimy. Jezus wiedział, że Ewangelię - nawet za cenę życia - trzeba głosić w Jerozolimie, w sercu narodu Izraela. Uczniowie chcieli Go powstrzymać, ale Jezus „postanawia” - tym słowem ewangelista wskazuje stanowczą wolę Nauczyciela - i wyrusza do świętego miasta. Posłuszeństwo Ojcu i nagląca potrzeba głoszenia Ewangelii miłości mają absolutny prymat w jego życiu. Dlatego Jezus podejmuje decyzję, by udać się do Jerozolimy, to znaczy chętnie i radykalnie posłuszny jest woli Ojca. Ewangelista zauważa, że Jezus wysłał przed sobą kilku uczniów, aby „by Mu przygotować pobyt”. Jest to mała uwaga, która w rzeczywistości opisuje samą misję Kościoła, polegającą właśnie na przygotowaniu serc na bezpośrednie spotkanie z Jezusem. Pierwszy przystanek znajduje się w pewnym miasteczku w Samarii. Uczniowie, gdy tylko tam przybywają, spotykają się z wyraźną odmową ze strony tych Samarytan. Prawdopodobnie chcieli uniemożliwić tym Galilejczykom udanie się do Jerozolimy przez Samarię. Była to kwestia typowo etniczna, również naznaczona wymiarem religijnym. Jakub i Jan - rozgniewani surowością postawy Samarytan - reagują z równą surowością. Wróciwszy do Jezusa, stwierdzają, że mają zamiar sprowadzić ogień z nieba i zgładzić ich. Jezus na oziębłość tych, którzy nie chcą Go przyjąć, odpowiada z miłością i - zauważa ewangelista Łukasz - surowo zabrania okrutnej „gorliwości” dwóch uczniów. Po raz kolejny jasno ukazuje się ewangeliczna wizja życia, którą proponuje nam Jezus: zwyciężanie zła dobrem.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
