XXVIII Niedziela zwykła. Czytaj więcej
XXVIII Niedziela zwykła.
Pierwsze czytanie
Dal libro della Sapienza 7,7-11
Dlatego się modliłem i dano mi zrozumienie,
przyzywałem,
i przyszedł na mnie duch Mądrości.
Przeniosłem ją nad berła i trony
i w porównaniu z nią za nic miałem bogactwa.
Nie porównałem z nią drogich kamieni,
bo wszystko złoto wobec niej jest garścią piasku,
a srebro przy niej ma wartość błota.
Umiłowałem ją nad zdrowie i piękność
i wolałem mieć ją aniżeli światło,
bo nie zna snu blask od niej bijący.
A przyszły mi wraz z nią wszystkie dobra
i niezliczone bogactwa w jej ręku.
Psalm responsoryjny
Psalm 29
Nasyć nas, Panie, Twoim miłosierdziem.
Naucz nas liczyć dni nasze,
byśmy zdobyli mądrość serca.
Powróć, o Panie, jak długo będziesz zwlekał?
Bądź litościwy dla sług Twoich.
Nasyć nas o świcie swoją łaską,
abyśmy przez wszystkie dni nasze mogli się radować i cieszyć.
Daj radość w zamian za dni Twego ucisku,
za lata, w których zaznaliśmy niedoli. Refren.
Niech sługom Twoim ukaże się Twe dzieło,
a Twoja chwała nad ich synami.
Dobroć Pana, Boga naszego, niech będzie nad nami
i wspieraj pracę rąk naszych,
dzieło rąk naszych wspieraj.
Drugie czytanie
Dalla lettera agli Ebrei 4,12-13
Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny, przenikające aż do rozdzielenia duszy i ducha, stawów i szpiku, zdolne osądzić pragnienia i myśli serca. Nie ma stworzenia, które by było przed Nim niewidzialne, przeciwnie, wszystko odkryte i odsłonięte jest przed oczami Tego, któremu musimy zdać rachunek.
Czytanie Ewangelii
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dal vangelo di Marco 10,17-30
Gdy wybierał się w drogę, przybiegł pewien człowiek i upadłszy przed Nim na kolana, pytał Go: «Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?» Jezus mu rzekł: «Czemu nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg. Znasz przykazania: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę». On Mu rzekł: «Nauczycielu, wszystkiego tego przestrzegałem od mojej młodości». Wtedy Jezus spojrzał z miłością na niego i rzekł mu: «Jednego ci brakuje. Idź, sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną!» Lecz on spochmurniał na te słowa i odszedł zasmucony, miał bowiem wiele posiadłości.
Wówczas Jezus spojrzał wokoło i rzekł do swoich uczniów: «Jak trudno jest bogatym wejść do królestwa Bożego». Uczniowie zdumieli się na Jego słowa, lecz Jezus powtórnie rzekł im: «Dzieci, jakże trudno wejść do królestwa Bożego
Wtedy Piotr zaczął mówić do Niego: «Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą». Jezus odpowiedział: «Zaprawdę, powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu, braci, sióstr, matki, ojca, dzieci i pól z powodu Mnie i z powodu Ewangelii, żeby nie otrzymał stokroć więcej teraz, w tym czasie, domów, braci, sióstr, matek, dzieci i pól, wśród prześladowań, a życia wiecznego w czasie przyszłym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Homilia
Ewangelia pokazuje nam Jezusa, który podejmuje podróż w kierunku Jerozolimy. To zaproszenie skierowane także do nas, abyśmy weszli na drogę duchowego wzrastania. Człowiek, o którym mówi Ewangelia wg św. Marka, „przybiegł” do Jezusa. Śpieszy mu się, by Go spotkać. I w tym jest rzeczywiście przykładem w porównaniu do naszego lenistwa w podążaniu za Panem. Dotarłszy do Jezusa, rzuca Mu się do stóp i zadaje jedno z najważniejszych pytań w życiu: „Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?”. Ten człowiek biegnie do Jezusa i otwiera z Nim dialog. Jezus pyta go, czy zna przykazania, a ten odpowiada, że przestrzega ich od wczesnej młodości. To przeciwieństwo letniego wierzącego. Nie wiem, ilu z nas mogłoby dać taką samą odpowiedź na pytanie Jezusa. Ewangelista zauważa: „Wtedy Jezus spojrzał na niego z miłością”. Słowo Jezusa jest zawsze tym, które widzi, które wpatruje się z miłością w życie ludzi. Także dziś Jezus kieruje się do nas, i z tą samą intensywnością miłości mówi nam: „Idź, sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną!”. Ewangelia wymaga od nas zawsze zobowiązania, decyzji, odpowiedzi. Człowiek bogaty, kiedy to usłyszał, pochylił głowę i oddalił się ze smutkiem w sercu. Ewangelista w gorzki sposób zamyka ten fragment podając jego powody: „miał bowiem wiele posiadłości”. Także Jezus w rzeczywistości bardzo się zasmucił się: stracił przyjaciela, stracił ucznia; i stracili go także wszyscy ci, którym ten człowiek powinien głosić radość Ewangelii.
Jezus prosi nas, byśmy postawili Boga ponad wszystkim, także nad dobrami, które posiadamy, i uznali biednych za naszych braci, wobec których jesteśmy dłużnikami miłości i pomocy. To, o co prosi Pan, nosi znamiona wyrzeczenia, i po części nim jest, ale przede wszystkim to wielka mądrość życiowa. Odpowiedzią Jezusa na pytanie które zadał Mu Piotr w imieniu wszystkich uczniów, tłumaczy z pewnością konsekwencje tej mądrości ewangelicznej: kto porzuca wszystko, by podążać za Jezusem, otrzyma w tym życiu stokroć, a po śmierci życie wieczne. Czasami można pomyśleć, że życie ewangeliczne jest jedynie niedostatkiem. Tak też myślał ten bogaty człowiek. W rzeczywistości, wybór podążania za Panem ponad każdą inną rzeczą jest przede wszystkim „korzystne”, nie tylko, by ocalić własną duszę w przyszłości, ale także by smakować „po stokroć” bardziej życie na tej ziemi. Kto stawia Boga na pierwszym miejscu w swoim życiu, staje się częścią Jego rodziny, gdzie znajdzie braci i siostry do kochania, ojców i matki do otaczania szacunkiem, domy i pola do pracy.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
