Wspomnienie pierwszych męczenników Kościoła Rzymskiego z czasów prześladowań Nerona. Czytaj więcej
Wspomnienie pierwszych męczenników Kościoła Rzymskiego z czasów prześladowań Nerona.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Amosa 7,10-17
Posłał Amazjasz, kapłan z Betel, do Jeroboama, króla izraelskiego, aby mu powiedzieć: «Spiskuje przeciw tobie Amos pośród domu Izraela. Nie może ziemia znieść wszystkich mów jego, gdyż tak rzekł Amos: "Od miecza umrze Jeroboam i Izrael będzie uprowadzony ze swojej ziemi"». I rzekł Amazjasz do Amosa: «"Widzący", idź, uciekaj sobie do ziemi Judy! I tam jedz chleb, i tam prorokuj! A w Betel więcej nie prorokuj, bo jest ono królewską świątynią i królewską budowlą». I odpowiedział Amos Amazjaszowi: «Nie jestem ja prorokiem ani nie jestem uczniem proroków, gdyż jestem pasterzem i tym, który nacina sykomory. Od trzody bowiem wziął mnie Pan i rzekł do mnie Pan: "Idź, prorokuj do narodu mego, izraelskiego!"
I teraz słuchaj słowa Pańskiego!
Tyś mówił:
"Nie prorokuj przeciwko Izraelowi
ani nie przepowiadaj przeciwko domowi Izaaka!"
Dlatego tak rzekł Pan:
"Żona twoja w mieście będzie nierządnicą.
Synowie zaś i córki twoje od miecza poginą.
Ziemię twoją sznurem podzielą.
Ty umrzesz na ziemi nieczystej,
a Izrael zostanie ze swej ziemi uprowadzony"».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Fragment ten relacjonuje spotkanie kapłana Amazjasza z prorokiem Amosem. Jest to zderzenie z jednej strony wolności proroka, który przemawia w imieniu Boga, a z drugiej Amazjasza, kapłana związanego z władzą polityczną, który przemawia w imieniu Jeroboama, króla Samarii. Kapłan uważa prorocze działanie Amosa za polityczny spisek przeciwko państwu lub jego najwyższemu przedstawicielowi. Po rozmowie o tym z samym Jeroboamem, Amazjasz konfrontuje się bezpośrednio z prorokiem, mówiąc mu, że „nie może ziemia znieść wszystkich mów jego”. Zabrania mu też dłużej być prorokiem w Betel. Amos ma uciec ziemi judzkiej. Zostaje wyrzucony ze świątyni, która nie jest już świątynią Bożą, ponieważ została przekształcona w „sanktuarium” króla. Można pomyśleć o tym, co stanie się w świątyni jerozolimskiej, gdy stała się domem kupców, a nie domem modlitwy, co wywołało gwałtowną reakcję Jezusa. Prorok Amos, który dał się porwać Panu, odpowiada Amazjaszowi. Przede wszystkim zauważa, że nie należy do żadnej kasty, do żadnej grupy prorockiej, ani nie zajmuje szczególnego miejsca, które odróżnia go od innych. Zamiast tego wyraźnie powtarza, że doświadczył bezpośredniego działania Boga: „Od trzody bowiem wziął mnie Pan”, który od razu dał mu proroczą misję: „i rzekł do mnie Pan: Idź, prorokuj do narodu mego, izraelskiego!”. Sam Bóg interweniuje, by ostrzec Amazjasza. Ten, kto chce uciszyć proroka, by przestał głosić, zobaczy zło szalejące przeciwko sobie. To ostrzeżenie dla całego Izraela. Bez Słowa Bożego, bez Jego proroków, lud Boży nie przetrwa.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
