Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Amosa 9,11-15
W tym dniu podniosę szałas Dawidowy, który upada,
zamuruję jego szczeliny,
ruiny jego podźwignę
i jak za dawnych dni go zbuduję,
by posiedli resztę Edomu i wszystkie narody,
nad którymi wzywano mojego imienia -
wyrocznia Pana, który to uczyni.
Oto nadejdą dni - wyrocznia Pana -
gdy będzie postępował żniwiarz [zaraz] za oraczem,
a depczący winogrona za siejącym ziarno;
z gór moszcz spływać będzie kroplami,
a wszystkie pagórki będą nim opływać.
Uwolnię z niewoli lud mój izraelski -
odbudują miasta zburzone i będą w nich mieszkać;
zasadzą winnice i pić będą wino;
założą ogrody i będą jeść z nich owoce.
Zasadzę ich na ich ziemi,
a nigdy nie będą wyrwani z ziemi,
którą im dałem -
mówi Pan Bóg twój.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Duma zawsze oddala nas od Boga: prowadzi nas do zatracenia pamięci o miłosierdziu otrzymanym od Pana i o potrzebie zbawienia, którą wszyscy mamy. Również my, uczniowie Jezusa, jesteśmy słabi i łatwo stajemy się niewolnikami grzechu, jeśli zapomnimy o Słowie Bożym i o wielkiej miłości, jaką On nas obdarza. Pan powołał nas i wyzwolił, ponieważ wzruszył się naszą niewolą i przychodzi nam z pomocą, aby dać nam wolne i pełne życie w swoim królestwie pokoju. Prorok Amos, po wygłoszeniu tylu proroctw przeciwko Izraelowi, który oddalił się od Boga, na tej stronie przekazuje słowo pocieszenia „reszcie” ludu Izraela, który pozostał wierny Panu. Dom Dawida jest opisany jako „szałas” w ruinie. Ale właśnie wtedy, gdy wszystko wydaje się stracone, prorocze słowo interweniuje, aby pocieszyć: to, co niemożliwe u ludzi, jest możliwe u Boga. Dom Dawida zostanie odbudowany - dodaje odwagi Amos - i będzie panował nad narodami, a ziemia wyda plony z taką obfitością, że nie będzie przerwy między siewem a zbiorem. Młode wino i plony ogrodów zwiastują czasy mesjańskie. Pan Bóg przez swój lud Izraela pragnie rozciągnąć swoje miłosierdzie i swoje zbawienie na wszystkie narody. Wraz z przyjściem Jezusa także my zostaliśmy wybrani do wypełniania tej misji powszechnego zbawienia. Jesteśmy wezwani do życia nie dla siebie, ale dla marzenia Boga: zbawienia rodziny ludzkiej.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
