Święto św. Franciszka z Asyżu († 1226).
Wspomnienie św. Franciszka z Asyżu (†1226). Wspomnienie poświęcenia „kapliczki” w Primavalle, pierwszego miejsca modlitwy Wspólnoty Sant'Egidio na peryferiach Rzymu. 4 października 1992 roku w Rzymie podpisano porozumienie pokojowe, które położyło kres wojnie w Mozambiku. Modlitwa za wszystkich, którzy wprowadzają pokój.
Czytaj więcej
Święto św. Franciszka z Asyżu († 1226).
Wspomnienie św. Franciszka z Asyżu (†1226). Wspomnienie poświęcenia „kapliczki” w Primavalle, pierwszego miejsca modlitwy Wspólnoty Sant'Egidio na peryferiach Rzymu. 4 października 1992 roku w Rzymie podpisano porozumienie pokojowe, które położyło kres wojnie w Mozambiku. Modlitwa za wszystkich, którzy wprowadzają pokój.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jesteście wybranym plemieniem,
królewskim kapłaństwem, narodem świętym,
ludem wybranym przez Boga,
by ogłaszać dzieła Jego potęgi.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Mateusza 11,25-30
W owym czasie Jezus przemówił tymi słowami: «Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie. Wszystko przekazał Mi Ojciec mój. Nikt też nie zna Syna, tylko Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, tylko Syn, i ten, komu Syn zechce objawić.
Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie».
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Świętymi bądźcie,
jak Ja jestem święty, mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Dziś obchodzimy święto św. Franciszka z Asyżu, wspominając jego śmierć w nocy 3 października 1226 r. Jego świadectwo trwa do dziś, aby poruszyć serca wielu mężczyzn i kobiet ku Panu. Spotkanie z trędowatym, którego Franciszek objął i ucałował, połączone ze słuchaniem głosu Ukrzyżowanego z San Damiano, naznaczają jego nawrócenia. Od tego czasu młody Franciszek zaczął żyć Ewangelią „bez dodatków”. W nim Ewangelia stała się zaczynem powszechnego braterstwa. Fragment Ewangelii, który liturgia ofiaruje nam w to święto, ukazuje jedną z „modlitw” Jezusa. Jest to dziękczynienie Jezusa składane Ojcu za to, że pochylił się nad maluczkimi, ukazując im tajemnicę swojej zbawczej miłości: tajemnicę ukrytą od wieków a której nawet mądrzy nie mogliby zrozumieć, gdyby sam Bóg nie objawił tego, to znaczy, że Bóg tak bardzo umiłował świat, że posłał własnego Syna, aby zbawił wszystkich ludzi od mocy zła i śmierci. A Ojciec chciał, aby zbawić ludzi, zaczynając od tych najmniejszych i najsłabszych. Jest to „przywilej ubogich”, fakt obecny w historii biblijnej od pierwszych stron, a także dzisiaj w życiu uczniów Jezusa. Papież Franciszek nie przestaje nam przypominać o tym swoim przykładem. Właśnie z tego powodu wybrał imię świętego z Asyżu, który do dziś zachęca nas swoim przykładem, aby dołączyć także nas do tych maluczkich, którzy przyjęli tę miłość i nią żyli. Św. Franciszek należy do tego dużego grona wierzących, którzy jak czerwona nić przecinają dwadzieścia wieków historii chrześcijaństwa: Bożą preferencję biednych i słabych. To tutaj Bóg zaczyna zbawiać świat. Franciszek prześledził starożytną historię uczniów Jezusa: oni, ludzie prości i pogardzani, zostali wybrani przez Jezusa na apostołów królestwa. Za pośrednictwem dzisiejszych uczniów Jezus nadal zwraca się do strudzonych rzesz tego świata i mówi im: „Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię”.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
