Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
List do Galatów 3,1-5
O, nierozumni Galaci! Któż was urzekł, was, przed których oczami nakreślono obraz Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego? Tego jednego chciałbym się od was dowiedzieć, czy Ducha otrzymaliście na skutek wypełnienia Prawa za pomocą uczynków, czy też stąd, że daliście posłuch wierze? Czyż jesteście aż tak nierozumni, że zacząwszy duchem, chcecie teraz kończyć ciałem? Czyż tak wielkich rzeczy doznaliście na próżno? A byłoby to rzeczywiście na próżno. Czy Ten, który udziela wam Ducha i działa cuda wśród was, [czyni to] dlatego, że wypełniacie Prawo za pomocą uczynków, czy też dlatego, że dajecie posłuch wierze?
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Kto patrzy na Krucyfiks, jest chroniony przed bezsensem, ponieważ rozumie dystans, który go dzieli od tak niezwykłej miłości, jaką jest miłość Jezusa; miłość tak bezgraniczną, że zmusza go do śmierci za wszystkich. W obliczu tajemnicy tej śmierci, jak można sądzić - sugeruje apostoł - że to nasze uczynki nas zbawiają? To tak, jakbyśmy porównywali nasze czyny, zawsze małostkowe, z miłością Jezusa do ludzi i do zbawienia narodów. Kto z nas kochał innych aż do śmierci na krzyżu? Paweł ostrzega, że jeśli zapomnimy o głoszeniu „Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego”, zwycięży pycha, a wraz z nią ślepota: widzimy nasze rzeczy bardziej niż przeobfitą miłość Boga do wszystkich. To głoszenie ewangelii umożliwiło dzieła, które wykonują chrześcijanie. Dlatego Apostoł pyta: „Czy przez uczynki Prawa otrzymaliście Ducha, czy też przez słuchanie słowa wiary?”. Duch Święty wlany w serca wierzących sprawia, że ci, którzy zostawiają Mu wolność, mogą dokonywać „wielkich dzieł”. Sam Jezus powiedział to swoim uczniom na krótko przed ich odejściem: „Kto wierzy we Mnie, i on dokona dzieł, które Ja czynię, i dokona większych od tych” (J 14,12). Jest to nauka, którą także dziś musimy zaakceptować. W czasach takich jak nasze, które oczekują odnowionego przekazu Ewangelii, ważne jest, aby wierzący pozwolili Duchowi działać „wielkie rzeczy”, aby mężczyźni i kobiety zrozumieli „wielkość” miłości Boga, który dał za nas własnego Syna na zbawienie wszystkich. Św. Ignacy z Antiochii, prowadzony w kajdanach do Rzymu na męczeństwo, pisał do Rzymian: „Chrześcijaństwo, gdy jest nienawidzone przez świat, nie jest dziełem przekonania, ale dziełem wielkości”.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
