Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Izajasza 48,17-19
Tak mówi Pan, twój Odkupiciel,
Święty Izraela:
«Jam jest Pan, twój Bóg,
pouczający cię o tym, co pożyteczne,
kierujący tobą na drodze, którą kroczysz.
O gdybyś zważał na me przykazania,
stałby się twój pokój jak rzeka,
a sprawiedliwość twoja jak morskie fale.
Twoje potomstwo byłoby jak piasek,
i jak jego ziarnka twoje latorośle.
Nigdy by nie usunięto ani wymazano
twego imienia sprzed mego oblicza!
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Prorok przypomina ludowi Izraela, łatwo ulegającemu pokusie odwrócenia się od Pana w poszukiwaniu innych dróg, że to Bóg prowadzi ich drogą zbawienia. Wszyscy dzisiaj doświadczamy, tak jak wtedy Izrael, jak ciężkie jest życie, gdy jest ono przeżywane z dala od Boga. Pierwszymi, którzy doświadczają owego trudu, są najsłabsi, biedni, którzy płacą gorzką cenę bycia odrzuconymi i porzuconymi na krawędzi życia. Bóg jest blisko swojego ludu, towarzyszy mu i prosi o uznanie i miłość. Ale kiedy przyzwyczaimy się do życia bez świadomości obecności Boga, łatwo poddajemy się egzystencji szarej i gwałtownej. Pan zwraca się do nas: „Gdybyście zważali na moje przykazania, stałby się wasz pokój jak rzeka, a sprawiedliwość wasza jak morskie fale”. Musimy wrócić do słuchania Słowa Bożego i dostrzegania znaków obecności Pana w naszych dniach, w naszych wspólnotach, w naszych społeczeństwach, pozwalając Panu kierować naszymi krokami. Będziemy pewni, że skutecznie poprowadzi ich na drodze miłości i pokoju. Przez swoje Słowo, które zawsze nam posyła, Pan nadal przemawia do nas, abyśmy rozeznali Jego drogę w naszych dniach: „Jam jest Pan, twój Bóg, pouczający cię o tym, co pożyteczne, kierujący tobą na drodze, którą kroczysz” (w. 17). Wierność w słuchaniu Jego Słowa jest błogosławieństwem dla naszego życia.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
