MODLITWA NA KAŻDY DZIEŃ

IV niedziela Wielkiego Postu
Rocznica rozpoczęcia posługi pasterskiej przez papieża Franciszka.

Pierwsze czytanie

1 Księga Samuela 16,1.4.6-7.10-13

Rzekł Pan do Samuela: «Dokąd będziesz się smucił z powodu Saula? Uznałem go przecież za niegodnego, by panował nad Izraelem. Napełnij oliwą twój róg i idź: Posyłam cię do Jessego Betlejemity, gdyż między jego synami upatrzyłem sobie króla». Samuel uczynił tak, jak polecił mu Pan, i udał się do Betlejem. Naprzeciw niego wyszła przelękniona starszyzna miasta. [Jeden z nich] zapytał: «Czy twe przybycie oznacza pokój?» Kiedy przybyli, spostrzegł Eliaba i mówił: «Z pewnością przed Panem jest jego pomazaniec». Pan jednak rzekł do Samuela: «Nie zważaj ani na jego wygląd, ani na wysoki wzrost, gdyż nie wybrałem go, nie tak bowiem człowiek widzi <jak widzi Bóg>, bo człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Pan natomiast patrzy na serce». I Jesse przedstawił Samuelowi siedmiu swoich synów, lecz Samuel oświadczył Jessemu: «Nie ich wybrał Pan». Samuel więc zapytał Jessego: «Czy to już wszyscy młodzieńcy?» Odrzekł: «Pozostał jeszcze najmniejszy, lecz on pasie owce». Samuel powiedział do Jessego: «Poślij po niego i sprowadź tutaj, gdyż nie rozpoczniemy uczty, dopóki on nie przyjdzie». Posłał więc i przyprowadzono go: był on rudy, miał piękne oczy i pociągający wygląd. - Pan rzekł: «Wstań i namaść go, to ten». Wziął więc Samuel róg z oliwą i namaścił go pośrodku jego braci. Począwszy od tego dnia duch Pański opanował Dawida. Samuel zaś udał się z powrotem do Rama.

Psalm responsoryjny

Psalm 23

Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego.

Pan jest moim pasterzem:
niczego mi nie braknie,
pozwala mi leżeć
na zielonych pastwiskach.

Prowadzi mnie nad wody,
Gdzie mogę odpocząć
Orzeźwia moją duszę,
Wiedzie mnie po właściwych ścieżkach
Przez wzgląd na swoją chwałę

Chociażbym przechodził przez ciemną dolinę,
zła się nie ulęknę,
bo Ty jesteś ze mną.
Kij Twój i laska pasterska są moją pociechą.

Stół dla mnie zastawiasz
na oczach mych wrogów;
namaszczasz mi głowę olejkiem,
a kielich mój pełny po brzegi.

Dobroć i łaska pójdą w ślad za mną
przez wszystkie dni życia
i zamieszkam w domu Pana
po najdłuższe czasy.
 
 

Drugie czytanie

List do Efezjan 5,8-14

Niegdyś bowiem byliście ciemnością, lecz teraz jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości! Owocem bowiem światłości jest wszelka prawość i sprawiedliwość, i prawda. Badajcie, co jest miłe Panu. I nie miejcie udziału w bezowocnych czynach ciemności, a raczej piętnując, nawracajcie [tamtych]! O tym bowiem, co u nich się dzieje po kryjomu, wstyd nawet mówić. Natomiast wszystkie te rzeczy piętnowane stają się jawne dzięki światłu, bo wszystko, co staje się jawne, jest światłem. Dlatego się mówi:
Zbudź się, o śpiący,
i powstań z martwych,
a zajaśnieje ci Chrystus.

Czytanie Ewangelii

Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.

Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.

Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.

Jana 9,1-41

przechodząc obok ujrzał pewnego człowieka, niewidomego od urodzenia. Uczniowie Jego zadali Mu pytanie: «Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomym - on czy jego rodzice?» Jezus odpowiedział: «Ani on nie zgrzeszył, ani rodzice jego, ale [stało się tak], aby się na nim objawiły sprawy Boże. Potrzeba nam pełnić dzieła Tego, który Mnie posłał, dopóki jest dzień. Nadchodzi noc, kiedy nikt nie będzie mógł działać. Jak długo jestem na świecie, jestem światłością świata». To powiedziawszy splunął na ziemię, uczynił błoto ze śliny i nałożył je na oczy niewidomego, i rzekł do niego: «Idź, obmyj się w sadzawce Siloam» - co się tłumaczy: Posłany. On więc odszedł, obmył się i wrócił widząc. A sąsiedzi i ci, którzy przedtem widywali go jako żebraka, mówili: «Czyż to nie jest ten, który siedzi i żebrze?» Jedni twierdzili: «Tak, to jest ten», a inni przeczyli: «Nie, jest tylko do tamtego podobny». On zaś mówił: «To ja jestem». Mówili więc do niego: «Jakżeż oczy ci się otwarły?» On odpowiedział: «Człowiek zwany Jezusem uczynił błoto, pomazał moje oczy i rzekł do mnie: "Idź do sadzawki Siloam i obmyj się". Poszedłem więc, obmyłem się i przejrzałem». Rzekli do niego: «Gdzież On jest?» On odrzekł: «Nie wiem».
Zaprowadzili więc tego człowieka, niedawno jeszcze niewidomego, do faryzeuszów. A tego dnia, w którym Jezus uczynił błoto i otworzył mu oczy, był szabat. I znów faryzeusze pytali go o to, w jaki sposób przejrzał. Powiedział do nich: «Położył mi błoto na oczy, obmyłem się i widzę». Niektórzy więc spośród faryzeuszów rzekli: «Człowiek ten nie jest od Boga, bo nie zachowuje szabatu». Inni powiedzieli: «Ale w jaki sposób człowiek grzeszny może czynić takie znaki?» I powstało wśród nich rozdwojenie. Ponownie więc zwrócili się do niewidomego: «A ty, co o Nim myślisz w związku z tym, że ci otworzył oczy?» Odpowiedział: «To prorok». Jednakże Żydzi nie wierzyli, że był niewidomy i że przejrzał, tak że aż przywołali rodziców tego, który przejrzał, i wypytywali się ich w słowach: «Czy waszym synem jest ten, o którym twierdzicie, że się niewidomym urodził? W jaki to sposób teraz widzi?» Rodzice zaś jego tak odpowiedzieli: «Wiemy, że to jest nasz syn i że się urodził niewidomym. Nie wiemy, jak się to stało, że teraz widzi, nie wiemy także, kto mu otworzył oczy. Zapytajcie jego samego, ma swoje lata, niech mówi za siebie». Tak powiedzieli jego rodzice, gdyż bali się Żydów. Żydzi bowiem już postanowili, że gdy ktoś uzna Jezusa za Mesjasza, zostanie wyłączony z synagogi. Oto dlaczego powiedzieli jego rodzice: «Ma swoje lata, jego samego zapytajcie!»
Znowu więc przywołali tego człowieka, który był niewidomy, i rzekli do niego: «Daj chwałę Bogu. My wiemy, że człowiek ten jest grzesznikiem». Na to odpowiedział: «Czy On jest grzesznikiem, tego nie wiem. Jedno wiem: byłem niewidomy, a teraz widzę». Rzekli więc do niego: «Cóż ci uczynił? W jaki sposób otworzył ci oczy?» Odpowiedział im: «Już wam powiedziałem, a wyście mnie nie wysłuchali. Po co znowu chcecie słuchać? Czy i wy chcecie zostać Jego uczniami?» Wówczas go zelżyli i rzekli: «Bądź ty sobie Jego uczniem, my jesteśmy uczniami Mojżesza. My wiemy, że Bóg przemówił do Mojżesza. Co do Niego zaś nie wiemy, skąd pochodzi». Na to odpowiedział im ów człowiek: «W tym wszystkim to jest dziwne, że wy nie wiecie, skąd pochodzi, a mnie oczy otworzył. Wiemy, że Bóg grzeszników nie wysłuchuje, natomiast Bóg wysłuchuje każdego, kto jest czcicielem Boga i pełni Jego wolę. Od wieków nie słyszano, aby ktoś otworzył oczy niewidomemu od urodzenia. Gdyby ten człowiek nie był od Boga, nie mógłby nic czynić». Na to dali mu taką odpowiedź: «Cały urodziłeś się w grzechach, a śmiesz nas pouczać?» I precz go wyrzucili.
Jezus usłyszał, że wyrzucili go precz, i spotkawszy go rzekł do niego: «Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?» On odpowiedział: «A któż to jest, Panie, abym w Niego uwierzył?» Rzekł do niego Jezus: «Jest Nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie». On zaś odpowiedział: «Wierzę, Panie!» i oddał Mu pokłon. Jezus rzekł: «Przyszedłem na ten świat, aby przeprowadzić sąd, aby ci, którzy nie widzą, przejrzeli, a ci, którzy widzą stali się niewidomymi». Usłyszeli to niektórzy faryzeusze, którzy z Nim byli i rzekli do Niego: «Czyż i my jesteśmy niewidomi?» Jezus powiedział do nich: «Gdybyście byli niewidomi, nie mielibyście grzechu, ale ponieważ mówicie: "Widzimy", grzech wasz trwa nadal.

 

Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.

Wczoraj zostałem pogrzebany z Chrystusem,
dziś zmartwychwstaję z Tobą, który zmartwychwstałeś,
z Tobą zostałem ukrzyżowany,
pamiętaj o mnie w swoim królestwie.

Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.

Homilia

Niedziela ta jest nazywana laetare (radosną) od pierwszego słowa pieśni wejścia w liturgii. To zaproszenie, które ma przerwać moment surowości czasu Wielkiego Postu. Radość, do której jesteśmy zachęcani, z pewnością nie emanuje z okoliczności, w jakich znajduje się świat w tym czasie. Wręcz trudno jest znaleźć powody do radości; ileż konfliktów przelewających krew jest jeszcze na ziemi! Iluż ubogich jest opuszczonych! Powód do radości nie pochodzi jednak ze świata, ale ze zbliżania się Wielkanocy, która przeistacza śmierć w zwycięstwo a smutek w radość. Szczęście niewidomego od urodzenia, który zaczyna widzieć, to radość, do której skłania nas liturgia. Człowiek ten był niewidomy od urodzenia i nieustannie siedział przy drodze, zbierając jałmużnę: jego przeznaczenie - można by powiedzieć - było już jasne.
Jezus, gdy tylko go widzi, zatrzymuje się. Uczniowie pytają go: „Rabbi, kto zgrzeszył, że się urodził niewidomy?”. Dla uczniów ten człowiek był przykładem, o który trzeba było się spierać. Jezus patrzy na tego niewidomego oczami serca i odpowiada: „Ani on zgrzeszył, ani rodzice jego”. Jezus pokazuje nam, jak powinniśmy odnieść się do tego niewidomego i do wszystkich biednych, cierpiących i chorych: patrzeć ze współczuciem. Poruszony, patrzy na niego, przybliża się i dotyka go z przemyślanym, nie powierzchownym gestem: pochyla się, by wziąć ziemię i po zwilżeniu ją śliną, rozciera błoto na jego oczach. To ręka Boga, która ulepiła człowieka podczas stworzenia i nie przestaje go odnawiać. Ten popiół, ta ziemia, z którą rozpoczęliśmy Wielki Post, jest kochana przez Boga. Jest wręcz tym, co porusza Pana, co popycha go do pochylenia się nad nami. On kocha nas, ponieważ jesteśmy słabi, kocha nas, ponieważ jesteśmy prochem. I kiedy Jezus mówi niewidomemu, by udał się do sadzawki Siloam i się obmył, ten bez zwłoki go wysłuchuje. Ewangelista podsumowuje w krótkich słowach: „odszedł, obmył się i wrócił, widząc”. Ten cud nie był magicznym gestem: wypełnił się poprzez gest czułości Jezusa oraz posłuszeństwo tego niewidomego słowu, które zostało do niego skierowane.
Ten proces uzdrowienia jest drogowskazem także dla nas, niejednokrotnie ślepych, nie z urodzenia, ale z przyzwyczajenia do patrzenia jedynie na siebie samych. Krótko mówiąc, niewidomych z powodu poddania się. Pan przychodzi, by „otworzyć oczy tym, którzy nie widzą”, by otworzyć nasze oczy na smutną kondycję świata, by popchnąć nas do wizji ocalenia, do świata sprawiedliwego i pełnego pokoju. Siedem razy w tym fragmencie ewangelista powtarza zdanie „otworzyć oczy”. Powtórzenie to nie jest przypadkowe. Być może wskazuje łatwość, z którą możemy popaść w ślepotę. Ponadto, nie wystarczy być dotkniętym jednokrotnie, czyli usłyszeć i być posłusznym tylko jeden raz. Pan - tak jak czyni to z tym niewidomym - stawia nam coraz nowsze pytania, prosi o nowe zadania: to prośby wynikające z miłości, wzrastania w naśladowaniu Jezusa. Tego niewidomego, już po uzdrowieniu, pyta: „Czy ty wierzysz w Syna Człowieczego?”. Jezus szuka przyjaciół do kochania i towarzyszy, z którymi będzie zmieniał świat. Niewidomy odpowiada mu: „A któż to jest, Panie, abym w Niego wierzył?”. To pytanie Wielkiego Postu: poznać lepiej Jezusa, przyglądać się bardziej Jego obliczu, dać się dotknąć Jego miłości. Ewangelia mówi nam dalej: „Jest nim Ten, którego widzisz i który mówi do ciebie”. My, wraz z tym niewidomym, mówimy: „Wierzę, Panie!”. To nasze wyznanie wiary, mężczyzn i kobiet, kochanych i uleczonych, którzy wciąż podążają za Panem, by zmieniać świat i uczynić go sprawiedliwym i bardziej braterskim.