Czytanie Slowa Bozego
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Rodzaju 17,3-9
Abram padł na oblicze, a Bóg tak do niego mówił: «Oto moje przymierze z tobą: staniesz się ojcem mnóstwa narodów. Nie będziesz więc odtąd nazywał się Abram, lecz imię twoje będzie Abraham, bo uczynię ciebie ojcem mnóstwa narodów. Sprawię, że będziesz niezmiernie płodny, tak że staniesz się ojcem narodów i pochodzić będą od ciebie królowie. Przymierze moje, które zawieram pomiędzy Mną a tobą oraz twoim potomstwem, będzie trwało z pokolenia w pokolenie jako przymierze wieczne, abym był Bogiem twoim, a potem twego potomstwa. I oddaję tobie i twym przyszłym potomkom kraj, w którym przebywasz, cały kraj Kanaan, jako własność na wieki, i będę ich Bogiem».
Potem Bóg rzekł do Abrahama: «Ty zaś, a po tobie twoje potomstwo przez wszystkie pokolenia, zachowujcie przymierze ze Mną.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Chwala Tobie, Slowo Boze, Chwala Tobie.
Doświadczenie wygnania i obca dominacja - epoka, w której został napisany ten fragment biblijny - zredukowały Izrael do niewielkiego ostatka, poddawanego ciężkim próbom wobec obietnicy Boga, że stanie się wielkim i licznym narodem i posiądzie żyzną ziemię do zamieszkania. W tych momentach niewoli, niedostatku i cierpienia, Izrael przypomina sobie o dawnych obietnicach, tej dotyczącej „wiecznego przymierza” uczynionego przez Boga Abramowi, aby uczynić go „ojcem mnóstwa narodów” i zamieszkać na ziemi Kanaan. W przywołaniu przymierza lud Izraela nie przywołuje jedynie starego wspomnienia, nie powraca do wspomnienia o chwalebnej przeszłości, ale czyni tę obietnicę aktualną. Tak jest zawsze, gdy słuchamy Pisma Świętego, także dla nas, uczniów Jezusa. Kiedy otwieramy Pismo Święte, przede wszystkim w momencie modlitwy powszechnej, to Pan, który ponownie schodzi pośród swojego ludu i mówi do nas, odbudowuje nas dokładnie jak lud, który słucha jego Słowa, wzmacnia nas Swoim Duchem, przywraca nam marzenia, umacnia do bycia świadkami Jego miłości w świecie i zapewnia obietnicę przyszłości. Oczywiście, przymierze wymaga także zobowiązania z naszej strony, nie tylko tego indywidualnego, ale także dotyczącego całego ludu. To przymierze miłości, miłości darmowej. Rzeczywiście, to Bóg jako pierwszy decyduje się dać ją nam za darmo, tym, którzy nawet nie potrafią sobie tego wyobrazić. Z tego powodu może prosić Abrama, a także nas: „Ty zaś, a po tobie twoje potomstwo przez wszystkie pokolenia zachowujcie przymierze ze mną” (w. 9).
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
