Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syracha 35,1-15
Kto zachowuje Prawo, mnoży ofiary,
a kto zważa na przykazania, składa ofiary dziękczynne.
Kto świadczy dobrodziejstwa, przynosi ofiary z najczystszej mąki,
a kto daje jałmużnę, składa ofiarę uwielbienia.
Oddalenie się od zła jest upodobaniem Pana,
a oddalenie się od niesprawiedliwości jest jak ofiara przebłagalna.
Nie ukazuj się przed Panem z próżnymi rękami,
wszystko to bowiem [dzieje się] według przykazania.
Dar ofiarny sprawiedliwego namaszcza ołtarz tłustością,
a przyjemny jej zapach unosi się przed Najwyższego.
Ofiara męża sprawiedliwego jest przyjemna,
a pamięć o niej nie pójdzie w zapomnienie.
Chwal Pana hojnym darem
i nie zmniejszaj ofiary z pierwocin rąk twoich!
Przy każdym darze twarz twoją rozpogódź
i z weselem poświęć dziesięcinę!
Dawaj Najwyższemu tak, jak On ci daje,
hojny dar według swej możności!
ponieważ Pan jest tym, kto odpłaca,
i siedemkroć razy więcej odda tobie.
Nie staraj się przekupić Go darem, bo nie będzie przyjęty,
ani nie pokładaj nadziei w ofierze niesprawiedliwej,
ponieważ Pan jest Sędzią,
który nie ma względu na osoby.
Nie będzie miał On względu na osobę przeciw biednemu,
owszem, wysłucha prośby pokrzywdzonego.
Nie lekceważy błagania sieroty
i wdowy, kiedy się skarży.
Czyż łzy wdowy nie spływają po policzkach,
a jej lament nie świadczy przeciw temu, kto je wyciska?
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syrach, autor księgi Syracydesa, po skrytykowaniu (34,18-26) nieszczerych ofiar wielu wierzących, nawołuje ich do łączenia kultu z przestrzeganiem Prawa: „Kto przestrzega Prawa, wiele ofiar jest wart; kto wypełnia przykazania, składa ofiarę, która zbawia” (w. 1). Jest rzeczą oczywistą, że należy praktykować kult i ostrzegać wiernych: „nie stawaj przed Panem z pustymi rękami... Ofiara sprawiedliwych wzbogaca ołtarz, jej woń unosi się przed Najwyższym” (ww. 6-8). Rzeczywiście, ofiara musi być składana z radością, z uniesieniem, z ochotą, z miłosiernym sercem, które wylewa swoją miłość także na ubogich. Syrach ostrzega: „ci, którzy praktykują jałmużnę, składają ofiary uwielbienia” (w. 4). Nie tylko to, wierzący musi także trzymać się z dala od niesprawiedliwości i ucisku: „ofiarą przebłagalną jest trzymanie się z dala od niesprawiedliwości” (w. 5). Ta troska wierzącego o oddawanie czci, przestrzeganie prawa i praktykowanie miłości jest wyraźnie obecna na tej stronie Syracydesa, jak również na kartach proroków całego Pierwszego Testamentu. A Jezus nie tylko nie zaprzecza temu wszystkiemu, ale urzeczywistnia, gdy łączy miłość Boga z miłością bliźniego. W tych dwóch przykazaniach - mówi Jezus - wypełniają się Prawo i Prorocy. Dlatego nawet dzisiaj przestrzeganie Słowa Bożego, pomaganie ubogim i słabym jest prawdziwym uwielbieniem, które należy ofiarować Panu. Dla Jezusa życie z sercem pełnym miłosierdzia oznacza życie na wzór Boga, który jest miłosierny. Pan, który „nie ma względu na osoby” (w. 15) - jak pisze Syrach - obdarza swoją miłością wszystkich, ale przede wszystkim: wysłuchuje modlitwy uciśnionych, sierot i wdów. Także uczeń, jeśli pragnie być w obecności Boga, musi żyć tym samym miłosierdziem.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
