Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Ja jestem dobrym pasterzem,
a owce Moje słuchają Mego głosu,
i nastanie jedna owczarnia i jeden pasterz.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syracha 42,15-25
Wspominać będę dzieła Pana
i opowiadać będę to, co widziałem.
Na słowa Pana powstały dzieła Jego.
Jak słońce świecąc patrzy na wszystkie rzeczy,
tak chwała Pan napełniła Jego dzieło.
Nie jest dane świętym Pana,
by mogli opowiedzieć wszystkie godne podziwu dzieła Jego,
które Pan Wszechmocny utwierdził,
aby wszystko mocno stanęło ku Jego chwale.
On zbadał przepaści i serca ludzkie
i wszystkie ich knowania poznał,
albowiem Najwyższy posiada całą wiedzę
i przewiduje najdalszą przyszłość.
Ogłasza to, co minęło, i to, co będzie,
i odsłania ślady ukrytych rzeczy.
Żadna myśl nie ujdzie Jego uwagi
i nie ukryje się przed Nim ani jedno słowo.
On ustawił w pięknym porządku wielkie dzieła swej mądrości,
ponieważ istnieje przed wiekami i na wieki,
a nic Mu nie będzie dodane ani odjęte
i nie potrzebuje żadnego doradcy.
Jakże godne ukochania są wszystkie Jego dzieła,
i zaledwie iskierką są te, które poznajemy.
Wszystko to żyje i trwa na wieki
i w każdej potrzebie wszystko jest Mu posłuszne.
Wszystko idzie parami, jedno naprzeciw drugiego,
i nie mają żadnego braku;
przez jedno umacnia dobro drugiego,
a któż się nasyci, patrząc na Jego chwałę?
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Daję Wam przykazanie nowe:
miłujcie się, jak ja Was umiłowałem.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Człowiek wierzący uznaje, że chwała Boża jaśnieje w stworzeniu i że wszystkie jego dzieła opowiadają o dobroci Stwórcy. Stworzenie jest przede wszystkim wyrazem miłości Boga, której istotą jest „zrodzenie”. Dla Pana kochać znaczy powoływać do życia. Bóg ze swej natury jest ekspansywny, to znaczy projektuje się poza siebie, daje początek nowym rzeczywistościom, powołuje do istnienia to, co nie istniało, rodzi życie tam, gdzie nie było płodności. Stworzenie odnosi się do Stwórcy, tak jak dzieło odnosi się do artysty. Nie ma piękna bez woli stwórcy. Stworzenie — jak stwierdza Księga Rodzaju (1,2) — rozpoczęło się od Słowa: światło pojawia się, gdy Bóg je powołuje, ciemność pojawia się jako taka, ponieważ światło ukazuje ciemność wraz z jej wewnętrzną granicą. To, co dzieje się ze światłem, powtarza się z resztą stworzenia. Wszystkie rzeczy istnieją, ponieważ Bóg je powołał i razem stworzyły miejsce, które zamieszkali ludzie. Z tego powodu przyroda staje się dla człowieka szkołą kontemplacji chwały Boga i Jego miłości. W tym sensie człowiek, stworzony na obraz Boga, staje się wielkim interpretatorem stworzenia, do którego ochrony jest wezwany, aby zawsze było miejscem pokoju i ogrodem miłości dla wszystkich. W horyzoncie stworzenia, jakim jest natura, rozwija się historia, którą święty autor zarysowuje, gdy mówi: „Najwyższy posiada całą wiedzę i przewiduje najdalszą przyszłość. Ogłasza to, co minęło, i to, co będzie, i odsłania ślady ukrytych rzeczy. Żadna myśl nie ujdzie Jego uwagi i nie ukryje się przed Nim ani jedno słowo. To Bóg kieruje historią. Człowiek jest wezwany do uczestniczenia wraz z Bogiem, który jest jego Panem, w opiece nad stworzeniem i w jego przemianie.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
