Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
To jest Ewangelia biednych,
wyzwolenie dla więźniów,
wzrok dla niewidomych, wolność
dla prześladowanych.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syracha 44,1.9-13
Wychwalajmy mężów sławnych
i ojców naszych według następstwa ich pochodzenia.
ale są i tacy, o których nie pozostała pamięć:
zginęli, jakby wcale nie istnieli,
byli, ale jak gdyby nie byli,
a dzieci ich po nich.
Lecz ci są mężowie pobożni,
których cnoty nie zostały zapomniane,
pozostały one z ich potomstwem,
dobrym dziedzictwem są ich następcy.
Potomstwo ich trzyma się przymierzy,
a dzięki nim - ich dzieci.
Potomstwo ich trwa zawsze,
a chwała ich nie będzie wymazana.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syn człowieczy przyszedł służyć,
kto chce być wielki, niech służy innym
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Od Henocha do arcykapłana Symeona, syna Oniasza, który żył około 300 roku p.n.e., Ben Sira wymienia wielkie imiona, które pojawiają się w tekście biblijnym jako filary wiary w Boga przymierza i pokoju. Spojrzenie wstecz na przeszłość jest dla nas bodźcem i wyzwaniem. Pamięć o ojcach w wierze nie jest bezsensowną nostalgią, ale potwierdzeniem, że Pan zawsze działał w dziejach ludzkości poprzez powołanych przez siebie mężczyzn i kobiety, aby byli dla Izraela, ale także dla ludów sąsiednich, przewodnikami i wzorami sprawiedliwości i wierności. Historia nie jest cicha ani nie rozgrywa się w wiecznym powrocie, jest jak droga, która wiedzie dzień po dniu z pomocą i stałą obecnością Pana do celu: świętej góry Boga, do której na wieczne święto wyruszają wszystkie narody. W tej historii zbawienia Pan powołuje „mężów pobożnych, których sprawiedliwe uczynki nie są zapomniane” (por. w. 10). Ci świadkowie Bożego marzenia dla świata nie tylko stanowią duchową gwarancję dla wszystkich, ale są także zaczynem zbawienia, który sprawia, że Boży plan wobec ludzkości wzrasta. Warto pamiętać o tych, którzy nas poprzedzili, aby móc pojąć Boży plan, przyjąć go i poczuć się za niego odpowiedzialnym. Takie jest znaczenie ostrzeżenia, którego udzieli Jezus: „Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło ujrzeć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli!" (Mt 13,17).
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
