Wspomnienie św. Karola Lwangi (†1886), który wraz z dwunastoma towarzyszami zginął śmiercią męczeńską w Ugandzie. Czytaj więcej
Wspomnienie św. Karola Lwangi (†1886), który wraz z dwunastoma towarzyszami zginął śmiercią męczeńską w Ugandzie.
Czytanie Slowa Bozego
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Każdy, kto żyje i wierzy we mnie,
nie umrze na wieki.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Syracha 51,12-20
Dlatego będę Cię wielbił i wychwalał,
i błogosławił imieniu Pańskiemu.
Będąc jeszcze młodym, zanim zacząłem podróżować,
szukałem jawnie mądrości w modlitwie.
U bram świątyni prosiłem o nią
i aż do końca szukać jej będę.
Z powodu [jej] kwiatów, jakby dojrzewającego winogrona,
serce me w niej się rozradowało,
noga moja wstąpiła na prostą drogę,
od młodości mojej idę jej śladami.
Nakłoniłem tylko trochę ucha mego, a już ją otrzymałem
i znalazłem dla siebie rozległą wiedzę.
Postąpiłem w niej,
a Temu, który mi dał mądrość, chcę oddać cześć.
Postanowiłem bowiem wprowadzić ją w czyn,
zapłonąłem gorliwością o dobro i nie doznałem wstydu.
Dusza moja walczyła o nią
i z całą starannością usiłowałem zachować Prawo;
ręce wyciągałem w górę,
a błędy przeciwko niej opłakiwałem.
Skierowałem ku niej moją duszę
i znalazłem ją dzięki czystości;
z nią od początku zyskałem rozum,
dlatego nie będę opuszczony.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Jeśli uwierzysz, ujrzysz chwałę Bożą,
mówi Pan.
Alleluja, Alleluja, Alleluja!
Celem życia jest dążenie do mądrości. A słuchanie Pisma Świętego jest konkretnym sposobem na jego odnalezienie. Pismo Święte, czytane i związane z życiem, medytowane i przeżywane, jest źródłem, z którego można czerpać wodę, która wytryśnie na życie wieczne. Nie da się żyć bez słuchania Słowa Bożego. Takie jest doświadczenie człowieka mądrego, który zna brzemię, ale i radości wypełniające jego dni. W rzeczywistości mądrość nie jest faktem nabytym na zawsze, karmi się ona wiernością w podążaniu za Panem. Przykład uczniów z Emaus jest pouczający: na początku szli smutni i zdezorientowani. Kiedy Jezus staje pośród nich, a oni słuchają Go z uwagą, gdy wyjaśnia im znaczenie Pisma Świętego, stopniowo czują ciepło w sercu. A ich droga staje się coraz bardziej świadoma. Codziennie trzeba słuchać Pisma Świętego. Trzeba je przyjmować i słuchać każdego dnia, jak gdyby były chlebem duchowym dla serca i życia. Oto prawdziwa mądrość: codzienne słuchanie Słowa Bożego. Na zakończenie książki mądry Bel Sira pisze: „Dał mi Pan język, jako zapłatę dla mnie, i będę Go nim chwalił” (w. 22). Chwała oddawana Bogu to prawdziwe dziękczynienie za otrzymany dar. Po wędrówce życia mądry człowiek kontempluje to, co go spotkało i uświadamia sobie, że Słowo prowadzi go od początku drogi.
Modlitwa jest sercem życia Wspólnoty Sant’Egidio, jej pierwszym „dziełem”. Na zakończenie dnia każda Wspólnota, niezależnie czy mała czy duża, zbiera się wokół Pana, aby słuchać Jego Słowa i zanosić do Niego swe prośby. Uczniowie nie mogą uczynić więcej niż siąść u stóp Jezusa jak Maria z Betanii, aby wybrać „najlepszą cząstkę” (Łk 10, 42) i uczyć się jak mieć te same co On uczucia (por. Flp 2,1-5).
Wracając do Pana za każdym razem Wspólnota czyni własną prośbę anonimowego ucznia: "Panie, naucz nas się modlić!” (Łk 11, 1). I Jezus, nauczyciel modlitwy, nieprzerwanie odpowiada: „Kiedy się modlicie, mówcie: Ojcze nasz”.
Kiedy człowiek się modli, także w cichości własnego serca, nigdy nie jest odizolowany od innych czy opuszczony: zawsze jest członkiem rodziny Pana. W modlitwie wspólnotowej poza tajemnicą usynowienia jasno ukazuje się również tajemnica braterstwa.
Wspólnoty Sant’Egidio rozsiane po świecie zbierają się w różnych miejscach wybranych na modlitwę i przynoszą Panu nadzieje i cierpienia „znękanych i porzuconych tłumów”, o których mówi Ewangelia (por. Mt 9, 36-37). Należą do tych tłumów także mieszkańcy współczesnych miast, ubodzy zepchnięci na margines życia, wszyscy ci, którzy oczekują, że zostaną najęci choć na dzień (por. Mt 20).
Modlitwa Wspólnoty gromadzi wołania, dążenia, pragnienia pokoju, uzdrowienia, poczucia sensu i zbawienia, którymi żyją mężczyźni i kobiety tego świata. Modlitwa nigdy nie jest pusta. Nieustannie wznosi się do Pana, aby płacz zmienił się w radość, desperacja w pogodę ducha, przygnębienie w nadzieję, samotność w zjednoczenie. I aby Królestwo Boże jak najszybciej zamieszkało między ludźmi.
