Dla Wspólnoty Sant’Egidio konflikt i ubóstwo są ściśle ze sobą powiązane. Wojna jest „matką każdego ubóstwa” i niszczy przyszłość całych narodów. Ludność cywilna jest pierwszą ofiarą konfliktu, znajdując się w potrzasku pomiędzy walczącymi stronami. Wśród cywili najbardziej dotknięci są ubodzy, których nikt nie broni, często są to ofiary przemocy obu stron konfliktu.
Wspólnota Sant’Egidio jest duchowo przekonana, że wojna jest złem, że nie jest nieuniknionym przeznaczeniem w historii ludzkości i że pokój jest zawsze możliwy. Należy szukać dróg do jego osiągnięcia, nawet jeśli są one kręte i trudne. Siłą, która wzmacnia wysiłki Wspólnoty, jest pragnienie pokoju dla narodów uwięzionych w wojnie i przemocy, gdzie nie ma nawet zalążków mediacji.
Z miłości do ubogich rodzi się zobowiązanie Wspólnoty na rzecz pokoju. Wspólnota Sant’Egidio stawiała swoje pierwsze kroki w przestrzeni międzynarodowej na początku lat 80., zaczynając od Mozambiku, w którym wojna domowa przyniosła milion ofiar, a później na całym kontynencie afrykańskim, na Bałkanach i w Ameryce Łacińskiej. Dziś zaangażowanie Wspólnoty na rzecz pokoju nie ma granic.
Dzięki swojemu zaangażowaniu, Wspólnota Sant’Egidio stała się niezależnym podmiotem międzynarodowym, uznanym i docenianym przez różne kraje i organizacje międzynarodowe. Wspólnota, określana jako „ONZ z Zatybrza”, poprzez swoją bezinteresowną pracę, zbudowała swoją wiarygodność i zdolność działania w obszarach zwykle zarezerwowanych dla polityków i dyplomatów, nie będąc grupą zawodowych dyplomatów, ale osób zaangażowanych w dialog na wszystkich poziomach. Ta zdolność budowana była poprzez sieć kontaktów i relacji, które stawiały kraje objęte konfliktami w centrum wszystkich wysiłków, a w szczególności skupiały się na osobach zapomnianych, na marzeniach i nadziejach na pokój, które istnieją w każdej części świata.